به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم به نقل از فارس ، آیلان کردی پسربچه سوری است که در شهریورماه سال جاری در دریای مدیترانه غرق شد. وی یکی از آواره‌های جنگ داخلی سوریه بود که جسدش را آب‌های دریا به ساحل آوردند؛ و عکس گرفته‌شده از جسد وی موجی از واکنش‌ها را در دنیا برانگیخت.
دیوید کامرون در جریان بازدید از یک کارخانه ساخت قطار در شمال انگلیس گفت: «هرکس این تصاویر را دیده است نمی‌تواند منقلب نشود و من به‌عنوان یک پدر از دیدن پیکر بی‌جان این پسربچه دریکی از سواحل ترکیه به‌شدت منقلب شدم. ما به‌زودی مسئولیت‌های اخلاقی خود را بر عهده می‌گیریم.»[i]
روزنامه ایندیپندنت نیز نوشت: «اگر تصویر این کودک موضع کشورهای اروپایی را در قبال آوارگان تغییر ندهد پس چه چیزی آن را تغییر می‌دهد.»[ii]
مانوئل والس نخست‌وزیر فرانسه در توییتی با ابراز ناراحتی از این حادثه نوشت: «او اسم داشت: آیلان کردی. باید هر چه سریع تر کاری کرد. اروپا باید تکانی بخورد». روزنامه لوموند این تصویر را شوک آور و بیدارکننده وجدان اروپا دانست.[iii]
این تصویر به سرعت در تمام روزنامه‌های اروپا منتشر و از آن به‌عنوان سمبل تراژدی انسانی مهاجران در اروپا نام‌برده شد. تحت تأثیر گزارش‌های مرتبط با تراژدی پناهندگان در دریای مدیترانه، به شکل کاملاً غافلگیرکننده و ناگهانی موجی از احساسات، مردم اروپا و آن‌ها که در منطقه ناتو به سر می برند را فرا گرفت، این در حالی است که نمونه های این تراژدی طی سال‌ها در بی‌اعتنائی کامل غرب دائماً به وقوع می‌پیوست.
به نظر می‌رسد پروپاگاندای جدید غرب صرفاً از سر دلسوزی و احساسات بشردوستانه نیست، بلکه هدف تحریک احساسات عمومی و جلب‌توجه اذهان عمومی به مسئله سوریه است. دستگاه رسانه‌ای ناتو در نظر دارد در قالب یک عملیات روانی حساب‌شده و مرحله‌ای، بشار اسد را عامل و مقصر اصلی این تراژدی‌ها معرفی کرده و اذهان عمومی را برای حمله ناتو به مواضع دولت سوریه آماده سازد. ناتو حتی اگر در معادلات راهبردی موفق به این کار نشود، به زعم خود توانسته است هزینه حمایت از بشاراسد را در نزد افکار عمومی بالا ببرد.
درحالی‌که ده‌ها هزار نفر از آوارگان سوریه به اروپا فرار می‌کنند، قدرت‌های ناتو در حال در تدارک بمباران این کشور جنگ‌زده و تغییر نظام این کشور هستند.
بر اساس گزارشی در «ساندی تایمز»، دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس به دنبال جلب حمایت حزب کارگر برای اجرایی کردن برنامه‌ای برای مقابله با بحران مهاجرت است که شامل بمباران سوریه و از بین بردن نظام بشار اسد نیز می‌شود. این طرح قرار است در ماه اکتبر در مجلس انگلیس به رأی گذاشته شود.
لردکری (Lord Carey)، اسقف اعظم سابق استان کانتربوری، خواستار "حملات هوایی و دیگر کمک‌های نظامی بریتانیا برای ایجاد مناطق محصور، امن و مطمئن" در سوریه شد. این به معنی بمباران سوریه و تصرف قلمروهای آن خواهد بود که از یک حمله تهاجمی به سوریه و یک اقدام جنگی خبر می‌دهد.
رئیس خزانه‌داری بریتانیا جورج آزبورن (George Osborne) نیز اعلام کرد "ما باید برای شکست دادن گروه‌های جنایتکاری که در بدبختی انسان‌ها و به خطر انداختن زندگی مردم و کشتن مردم دست دارند تلاش کنیم. شما باید با سرمنشأ مشکلات مقابله کنید، که همان رژیم شرور اسد و تروریست‌های داعش است".[iv]
ژست تهاجمی لندن از سوی پاریس نیز پشتیبانی شده است؛ پس‌ازآنکه «فرانسوا اولاند» رئیس‌جمهور فرانسه در نشست ماه گذشته در پاریس پیشنهاد کنار گذاشتن اسد را داد. بنا به گزارش‌ها، در جلسه محرمانه نظامی در کاخ ریاست جمهوری الیزه در روز جمعه 13 شهریور این‌گونه بحث شد که فرانسه نیز در ائتلاف به رهبری امریکا برای انجام حملات هوایی در سوریه، نقش داشته باشد. منابع نظامی فرانسه در مصاحبه با «لوموند» تصریح کردند که انتظار می‌رود آن‌ها از جنگ برای تغییر نظام در سوریه حمایت نظامی به عمل‌آورند.
سیاستمداران مخالف فرانسه از پیشنهاد اولاند انتقادات تاکتیکی به عمل‌آورده‌اند و این امر نشان می‌دهد که آن‌ها ترجیح می‌دهند روسیه و ایران جنگ در سوریه را حل‌وفصل کنند. آن‌ها همچنین تأکید کرده‌اند که نمی‌خواهند به وضعیت سپتامبر سال 2013 بازگردند؛ هنگامی‌که پاریس با واشنگتن برای آغاز جنگ در سوریه متحد شد اما با این کار خود را تحقیر کرد زمانی که دید دولت اوباما از تصمیم خود برای حمله به سوریه عقب نشست بدون آنکه با پاریس مشورت کند.[v]
نخست‌وزیر محافظه‌کار سابق فرانسه ژان پیر رافاران (Jean-Pierre Raffarin) اعلام کرد "اگر قرار به مداخله باشد، نیاز به یک توافق گسترده‌تر با شرکای حامی ایالات‌متحده است. روسیه و ایران باید به آن‌ها بپیوندند و فرانسه باید به یک سیاست مستقل در سوریه بازگردد."
* تقویت و افزایش حضور نظامی روسیه در سوریه
از سوی دیگر خبرهایی مبنی برافزایش حضور نظامی روسیه در سوریه منتشر گردیده که گمانه طرح حمله ناتو به سوریه را تقویت می‌کند، گویا روسیه پی به نقشه ناتو برده است. منابع نزدیک به مسکو به روزنامه الحیات، چاپ بیروت گفته اند که ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه می‌خواهد «توازن نظامی در سوریه حفظ شود و از فروپاشی ارتش نظامی سوریه جلوگیری به عمل آید تا به این ترتیب راه‌حل سیاسی و تشکیل حکومت انتقالی بر اساس بیانیه ژنو فراهم شود.»
در همین رابطه منابع آگاه دیگری به الحیات گفته اند که ورود نظامی روسیه به جنگ سوریه شامل اعزام افسرهای عالی رتبه می شود و احتمالاً خلبان های روسیه نیز به زودی وارد سوریه می شوند تا کار هدایت جنگنده های پیشرفته میگ 31 و هواپیماهای جاسوسی را بر عهده بگیرند. علاوه بر آن مهمات جدید روسی و تجهیزات نظامی گسترده ویرانگر به همراه کاروانی از سربازانی روسیه نیز به زودی وارد سوریه خواهند شد تا مسئولیت فرماندهی جنگ در برابر مخالفان سوری به ویژه در مناطق پیرامون لاذقیه را بر عهده بگیرند. منابع آگاه می گویند در حال حاضر روس ها به طور کامل کنترل فرودگاه لاذقیه را بر عهده گرفته اند و به زودی نیروهای بیشتری از روسیه به این منطقه خواهند رسید.
* خروج ناوهای هواپیمابر آمریکا از خلیج فارس زمینه سازی برای حمله ناتو است؟
شبکه خبری فاکس نیوز به نقل از فرمانده ناوگان دریایی آمریکا در 9مردادماه اطلاع داد: ناوگان دریایی ایالات‌متحده در پاییز امسال تمامی ناوهای هواپیمابر را از خلیج‌فارس فرامی‌خواند. به گفته‌ی نماینده ناوگان دریایی، کنترل بر منطقه تا مدت‌زمانی به ناوهای هواپیمابر فرانسوی موکول می‌شود تا زمانی که آمریکا ناوگان خود را بازگرداند.[vi]
طبق خبر اعلامی فاکس نیوز این غیبت امریکا حدود دو ماه طول خواهد کشید. آمریکا برای اولین بار از سال 2007 تاکنون است که نیروهای خود را از خلیج فارس فرا می خواند، در حال حاضر تک ناو کنونی امریکا در خلیج فارس ناو تئودور روزولت است. حال این سؤال مطرح می‌شود که خروج ناو آمریکایی صرفاً یک موضوع فنی است یا در پس آن اهداف سیاسی و نظامی نهفته است؟! آیا در پاییز امسال در منطقه خلیج‌فارس احتمال درگیری می‌رود؟ آیا واشینگتن قصد دارد ناو خود را از تیر رأس موشک‌های سوری دور نگهدارد؟! چرا یک ناو فرانسوی جایگزین ناو آمریکایی در این مدت می‌شود؟! آیا این امر به تحرکات و نقش فرانسه در سوریه به‌عنوان عضوی از ناتو مربوط می‌شود؟
این‌ها سؤالات و گمانه‌هایی است که هرچند قطعی نیستند اما بسیار قابل‌تأمل و تعمق می‌باشند. باید منتظر ماند و دید جدال روسیه و ناتو در این رقابت به کجا خواهد رسید. هرچند نباید نقش محوری ایران را ازنظر دور داشت.