این نشست که تاریخ دقیق آن مشخص نیست و پیش از این مقامات کویتی به عنوان رئیس اتحادیه عرب و امارتی هم خواستار آن شده بودند، به باور کارشناسان انفعال به تمام معنای کشورهای عربی در برابر تحولات سوریه به شمار می‌رود.
در حالی که شورای امنیت سازمان ملل متحد اقدام به محکوم کردن این جنایت کرد، به نظر می‌رسد اقدام وزرای خارجه عرب به منظور بررسی این مساله تا اندازه‌ای خارج از چارچوب و تنها برای عرض اندام صورت می‌گیرد وگرنه در سوریه کسی دیگر این اتحادیه را تحویل نمی‌گیرد، چه رسد به آنکه بخواهد تن به بیانیه آن بدهد.
این نشست که مشخص نیست برگزار خواهد شد یا نه، اما از زوایای دیگری هم قابل بررسی است. نخست آنکه جنایت صورت گرفته در سوریه – که شواهد و قرائن نشان دهنده انجام آن توسط گروه‌های تکفیری و تروریستی مورد حمایت قطر، عربستان، ترکیه و آمریکا دارد- تنها توسط رسانه‌های این کشورها به دولت دمشق نسبت داده شد و کارشناسان سیاسی چندان اعتقادی به انجام آن توسط دولت این کشور ندارند، بنابراین اگر وزرای خارجه عرب چیزی را هم محکوم کنند، ساخته و پرداخته رسانه‌ها و بوق‌های تبلیغاتی آنهاست که هر روز زوایای جدیدی از دروغ بودن آنها منتشر خواهد شد.
اما موضوع دیگر حجم فعالیت تخریبی اتحادیه عرب به خصوص قطر و عربستان علیه سوریه است که این مساله بی‌سابقه بوده و بدون شک تکرار شدن آن نیز بعید است. اعراب که این همه داعیه انسان‌دوستی و نوع‌دوستی دارند و برای خون مردم سوریه خود را به در و دیوار می‌زنند، چرا در مورد کشتار زنان و کودکان فلسطینی توسط نظامیان اشغالگر صهیونیستی نشست تشکیل نداند و آن را محکوم نکردند؟ چرا وقتی گلوله‌های ساخت آمریکا قانا در لبنان را شخم می‌زد و بمب‌های فسفری آسمان غزه بر سر مردم آن خراب می‌کرد و تن آنها را می‌سوزاند یادشان نبود؟
این سوال را می‌توان در جای دیگر هم پرسید؛ چرا اعراب وقتی بمب‌های 10تنی آمریکایی هزاران کودک عراقی را به خاک و خون کشیدند و پیکرهای کفن‌پوش آنها امروز به جای کودکان سوری از سوی الجزیره و العربیه منتشر می‌شود سکوت کردند و نشستی تشکیل ندادند تا بعدها نگویند که آمریکا عراق را به ایران داد.
بدون شک درویی، وابستگی و عدم داشتن سیاست واحد، امروز اعراب را به ورطه خطرناکی کشانده است. آنها چه تشکیل جلسه بدهند و چه ندهند، تفاوتی به حال سوریه نخواهد کرد، چرا که سوریه خیلی وقت پیش همکاری با اتحادیه عرب را کنار گذاشت و کوفی عنان هم وقتی به سوریه سفر کرد، به عنوان فرستاده سازمان ملل معرفی شد و نه اتحادیه عرب.
بنابراین به نظر می‌رسد سران کشورهای عربی در راستای بهبود اوضاع در سوریه گام برداشته و با تزریق نکردن پول و سلاح به شورشیان خون مردم بی‌گناه این کشور را نریخته و برای مطامع سیاسی خود به تجارت خون نپردازند.
این رویکرد اعراب به خصوص قطر و عربستان به زودی دامن خود آنها را هم خواهد گرفت و این مساله‌ای است که تنها نیازمند زمان است و نه چیز دیگر.