بمباران شیمیایی؛ از هیروشیمای حلبچه تا دوما

بمباران شیمیایی؛ از هیروشیمای حلبچه تا دوما
سه شنبه 28 فروردين 1397 - 09:59

«کیمیاباران» یعنی بمباران شیمیایی؛ اصطلاحی که کردهای حلبچه برای آن واقعه تلخ به کار می برند و لقب شهرشان را هم «هیروشیمای کردستان» گذاشته اند؛ اشاره ای به جنایت کشتار جمعی آمریکا در ژاپن با بمب های هسته ای و مظلومیت قربانیان شهر خود.

العالم ـ گزارش

حالا هر جای دنیا که حمله ای شیمیایی رخ دهد یا خبر آن منتشر شود، حلبچه؛ هیروشیمای کردستان و تصاویر آن در اذهان مردم جهان تداعی می شود؛ تصویر پدری خم و خشک شده روی اجساد کودکانی معصوم، مادری که کودکش را تنگ در آغوش کشیده و مرگ، هر دو را...
مرگبار تر از این حمله و پیش از آن، در روزهای میانه مردادماه سال ١٣٢٣، بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در زمان جنگ جهانی دوم به دستور هری ترومن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، علیه امپراتوری ژاپن انجام گرفت. در این دو عملیات، دو بمب اتمی به فاصله 3 روز بر روی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی انداخته شد. 90 درصد شهرها ویران شد و حدود 220 هزار نفر بر اثر این دو بمباران اتمی جان باختند.
بیش از 100 هزار نفر بلافاصله هنگام بمباران کشته شدند و بقیه تا پایان سال 1945 میلادی بر اثر تشعشعات رادیواکتیو جان خود را از دست دادند.هیچ کس نتوانست آمریکا را در آن فاجعه مواخذه کند. 
43 سال بعد، در 25 اسفند 1366 چند روزی مانده به نوروز، فرمان صدام حسین دیکتاتور وقت عراق برای بمباران شیمیایی حلبچه، خونین‌ترین نوروز کردها را رقم زد و رژیم صدام تحت حمایت آمریکا و تسلیحات شیمیایی که از برخی کشورهای اروپایی گرفته بود، پنج هزار زن، مرد و کودک را به قتل رساند تا هیروشیما این بار در خاورمیانه تکرار شود. 
آمریکا، شورای امنیت سازمان ملل و کشورهای اروپایی در این مورد هم سکوت کردند.
با وجود اینکه هیات اعزامی سازمان ملل متحد در سال 1986 میلادی تصریح کرد که عراق از سلاح های شیمیایی نه تنها در حلبچه عراق بلکه در 10 نقطه ایران استفاده کرده است، شورای امنیت سازمان ملل متحد با اعمال نفوذ آمریکا اقدامی برای محکومیت دولت عراق نکرد.
حتی نشریه آمریکایی فارن پالسی نوشت که آمریکایی ها پیش از حمله به حلبچه در جریان قصد صدام برای حمله شیمیایی بودند. 
به گزارش ایرنا، اکنون درباره ادعای حمله شیمیایی به دوما (بدون اثبات اصل حمله و نیز طرف استفاده کننده) کشورهایی که تصاویر هیروشیما، ناکازاکی و حلبچه را ساخته اند، کارگردان سناریویی حقوق بشری شده اند.
به نظر می رسد کشورهای غربی به قدرت تصویرسازی چنین فجایعی آگاهند و می دانند همراه کردن افکار عمومی برای حمله به سایر کشورها باید با چه بهانه و انگیزه ای باشد. واقعیت این است که افکار عمومی مردم جهان برای فجایعی این چنینی تحمل ندارد.
استفاده از سلاح شیمیایی و کشتار جمعی از سوی هر طرفی و علیه هر کسی نه تنها در حلبچه حتی علیه تروریست های سنگدل داعش، مغایر اخلاق انسانی و قوانین بین المللی است؛ در این قاعده کسی تردید ندارد؛ اما درباره سوریه سوال اول این نیست که چه کسی از سلاح شیمیایی استفاده کرده بلکه مساله در گام اول، اثبات اصل استفاده از این سلاح ها (صرف نظر از طرف استفاده کننده) است تا در گام دوم، فرآیند تحقیق و تفحص از سوی کمیته های مستقل بین المللی برای شناسایی عامل حمله شیمیایی با ارائه مستندات لازم فراهم شود.
چند ابهام درباره ادعای حمله شیمیایی به دوما
1-کمیته مستقل تحقیق درباره نقض حقوق بشر زیر نظر سازمان ملل متحد هفته پیش اعلام کرد که 34 مورد استفاده از سلاح شیمیایی در نقاط مختلف سوریه را رصد و تاکید کرده است که «طرف های مختلف درگیر جنگ» از این سلاح ها استفاده کرده اند؛ بدون اینکه نامی از هیچ طرفی ببرد. چه نوع سلاح شیمیایی و از سوی کدام طرف ها؟ هنوز سندی قاطع در این باره وجود ندارد. 
2- نظامیان سوری در یک قدمی آزادسازی شهر دوما بودند. کدام منطق می گوید زمانی که یکی از طرف ها در آستانه پیروزی است از سلاح شیمیایی استفاده کند و سناریوهای مداخله خارجی را علیه خود برانگیزد؟ نباید فراموش کرد که دولت سوریه پیش از این هم با طرح چنین ادعایی از سوی مخالفان در سطح بین المللی، هزینه های سنگینی پرداخته بود.
3- چرا سه کشور غربی حتی منتظر گزارش کمیته بازرسان سازمان منع سلاح های شیمیایی نشدند و به سوریه حمله کردند؟
پاسخ به سوال آخر می تواند دلیل واقعی حمله به سوریه را فارغ از هیاهوی رسانه ای و در لایه های امنیتی روشن کند.

پربیننده ترین خبرها