العالم - ایران / تحلیل روز
اما ما نه می خواهیم مثل برخی در قبال تهدیدهای موجود صد در صد خوش بین باشیم و نه مثل برخی دیگر در مورد آینده نظام و اوضاع اقتصادی کاملا بد بین.
ابتدا به بررسی اوضاع داخلی می پردازیم؛ دولت روحانی طی روزهای اخیر شاهد تغییرهایی بوده است که بخشی از آنها در داخل کابینه رخ دادند و برخی دیگر از طریق مجلس در دولت اعمال شدند.
در هر حال مهمترین نکته در این زمینه، دعوت از رئیس جمهور به مجلس برای پاسخ دادن به چند سئوال درباره نحوه برخورد کابینه اش با مشکلات اقتصادی موجود در کشور از جمله سقوط ارزش پول ملی، ضعف رشد اقتصادی، بالا رفتن بیکاری و علل و عوامل عدم دسترسی بانک های ایران به خدمات مالی بین المللی با وجود گذشت دو سال از امضای برجام است.
برخی معتقدند این اقدام تأثیر منفی بر کابینه می گذارد اما با این حال نشان می دهد که حکومت با هیچ گونه اهمال و سهل انگاری از جانب هر کسی که باشد کنار نخواهد آمد و هر مقام مسئولی موظف است ابهام های مربوط به حوزه مدیریت خود را برطرف کرده و با دادن توضیح و ارائه دلایل قانع کننده، اعتماد از دست رفته را برگرداند.
دعوت از رئیس جمهور و وزرا و توضیح خواستن از آنها از سوی نمایندگان ملت، اتفاق خوب و مثبتی است که نشان می دهد که نظارت، وجود دارد و حتی عالی ترین مقام های کشور نیز باید اشتباه های خود را (اگر رخ داده باشد) اصلاح کنند.
اما در مورد راهپیمایی هایی که در برخی شهرهای ایران در اعتراض به نابسامانی اوضاع اقتصادی و گرانی و بالا رفتن آمار بیکاری و تورم انجام شدند – اگر چه در برخی موارد از سوی برخی طرف های وابسته به محافل خارجی که از سر نادانی و بی اطلاعی مورد بهره برداری قرار گرفتند – اما به سرعت فروکش کرده و با حل مشکلات موجود (به خصوص در مورد اعتراضات اهواز) یا روشن شدن حقایق و رفع ابهام های موجود و قول مسئولان به حل مشکلات (مثل اعتراضات محدود در بازار تهران) اوضاع به روال عادی برگشت.
تردیدی نیست که ایران در حال حاضر مشکلات اقتصادی فراوانی دارد که آثار و تبعات آن بر برخی اقشار مردم نمایان شده است و این بخش از ملت طبق قانون اساسی قطعا حق اظهار نظر و اعتراض دارند.
بنابراین در طی اعتراض های اخیر هیچ گونه برخوردی بین معترضان و نیروهای امنیتی به وقوع نپیوست مگر در موارد بسیار نادر با افرادی که به تخریب اموال عمومی و دارایی های مردم پرداختند. همچنین سلسله تغییرهایی که شخص رئیس جمهور انجام داد مثل تغییر سخنگوی دولت، تغییر رئیس بانک مرکزی و تغییر و جابجایی احتمالی برخی از وزرا برای بالا بردن کارایی و فعالیت دولت در مقابل تهدیدها، بهترین گواه بر این حقیقت است که دولت صدای معترضان را شنیده و سعی در تأمین خواسته های آنها دارد.
اما در سطوح خارجی دانشگاه کالیفرنیا در مقاله ای نوشت: "ایران ممکن است جزء بهترین نظام های دموکراتیک جهان نباشد اما بر خلاف تصویری که سعی می شود در آمریکا از این کشور ارائه شود، از دینامیسم و پویایی سیاسی و مدنی چشمگیری برخوردار است".
با این اوصاف پس چرا برخی عناصر شکست خورده و ناکام تهدید می کنند که می خواهند جنگ را به داخل ایران بکشانند و اتهاماتی به این کشور وارد می کنند که قبل از هر چیز لایق کشور خودشان است؛ همانهایی که ملتهایشان کوچکترین سهمی در تعیین سرنوشت خود ندارند.
تردیدی نیست که نظام دموکراسی در ایران باعث نگرانی برخی شیخ نشین ها و دولت های کوچک منطقه هستند که هیچ پایگاه مردمی ندارند. چرا که نظام ایران می تواند الگویی برای دموکراسی آمیخته با ارزش های اسلامی باشد و همین امر می تواند تهدیدی برای دولت ها و حکومت های موروثی آنها باشد. شاید تهدید به جنگ اقتصادی علیه ایران تأثیر خود را بر بخش اقتصادی این کشور گذاشته باشد اما مقام ها و مسئولین ایرانی با اعمال تغییر و ایجاد مکانیسم های جدید می توانند اوضاع را به روال عادی برگردانند.
و اما در مورد طرح "تابستان داغ" باید گفت که ایران قوی تر از آن است که چنین تهدیدهایی آن را تحت تأثیر قرار دهد. مگر اینکه منظورشان از داغی تابستان، افزایش دمای هوا در برخی شهرهای ایران باشد.
حال باید پرسید که آیا تحریم های اقتصادی یک جانبه ای که آمریکا بر ایران تحمیل کرده است، می تواند رویای آمربکا برای براندازی حکومت ایران از طریق اعمال فشار بر ملت و کشاندن آنها به خیابان ها را تحقق بخشد؟ چگونه قدرتی می تواند این رؤیاها را ناکام بگذارد؟
در پاسخ باید گفت: که موضوع تحریم و مجازات بر ایران چیز تازه ای نیست؛ این کشور از زمان پیروزی انقلاب اسلامی با انواع فشارها برای بازگشت به دوران تسلیم رو به رو بوده است اما توانسته است با استفاده از منابع داخلی و افزایش تلاش برای تقویت خودکفایی همه آنها را پشت سر بگذارد. بحران اقتصادی فقط برای ایران نبوده است بسیاری از کشورها حتی اروپایی و آمریکایی با بحران اقتصادی رو به رو هستند و خیابان های آنها همواره پر است از جمعیت معترض.
اما مافیای بزرگ اطلاع رسانی و تبلیغات همواره بر آن اعتراضات سرپوش گذاشته اند و در مقابل سعی کرده اند اعتراض هایی را که در برخی مناطق ایران رخ داده اند بزرگ تر از آنچه هستند جلوه دهند. این اعتراض ها به رغم انبوه سرمایه گذاری کشورهای نفتی و حمایت آشکار و علنی غرب، از چند هزار نفر فراتر نمی رفت.
در پایان لازم به ذکر است که آنچه که مانع تحقق رؤیاهای غرب شده است حس مسئولیت پذیری مردم در قبال نظامی جمهوری اسلامی و دفاع از آرمان ها و دستاوردهای آن در سایه رهنمودهای رهبری ناظم است؛ نظامی که برخاسته از آرای مردم است.
حسن محمد