به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه العالم، به گفته دانشمندان، رعدوبرق‌ها و توفان‌های شدید در جو این دو سیاره باعث تولید ذرات کربن به شکل دوده می‌شود و زمانی که این ذرات در جو پایین می‌آیند بر اثر فشار تبدیل به گرافیت می شوند. گرافیت همانطور که در جو سقوط می‌کند بر اثر فشار و حرارت بیشتر تبدیل به الماس جامد می‌شود.
به نوشته سایت Space، کوین بینز سیاره‌شناس دانشگاه ویسکانسین- مدیسون می‌گوید: "به این ترتیب سالانه هزاران تن الماس تولید می‌شود و من تخمین می زنم لایه ای به ضخامت ۳۰۰۰۰ کیلومتر که حاوی حدود ده میلیون تن الماس است شکل می گیرد."
محاسبات اختر فیزیک‌دانان نشان می دهد شرایط در برجیس (مشتری) و کیوان (زحل) به گونه‌ای است که امکان تولید اقیانوس‌هایی دائمی الماس مذاب در آنها وجود دارد. پیش از دانشمندان می دانستند که به احتمال زیاد در اورانوس و نپتون الماس وجود دارد اما این برای اولین بار است که آنها این امر را در مشتری و کیوان محتمل دانسته‌اند.
اما شرایط در اورانوس و نپتون متفاوت است زیرا این دو سیاره بسیار خنکتر هستند و دمای آنها هیچگاه به ۸۰۰۰ درجه کلوین (۷۷۲۷ درجه سانتی‌گراد) نمی‌رسد. بنابراین الماس در این دو سیاره به احتمال زیاد هیچوقت ذوب نمی شود. پیش از این هم دانشمندان بر وجود الماس در اورانوس و نپتون تاکید کرده بودند.
به عقیده پروفسور پیتر رید استاد دانشگاه آکسفور، این که کربن به شکل الماس در مشتری و زحل وجود داشته باشد پذیرفتنی است، اما بعید است این الماس به شکلی باشد که روی زمین وجود دارد: "به جای قطعات الماس، به احتمال زیاد ابرهایی از الماس فشرده وجود خواهد داشت."
اگر هم الماس به شکلی که در کره زمین وجود دارد در آنجا وجود داشته باشد، دسترسی به آن بسیار سخت است؛ دما بسیار بالاست و فشار یک میلیون برابر کره زمین است.