با مصرف نوشابه، این اتفاقات در بدن ما می افتد:
۱۰ دقیقه بعد: ۱۰ قاشق چای خوری شکر وارد بدن می شود، البته می دانید چرا با وجود خوردن این حجم شکر دچار استفراغ نمی‌شویم؟ زیرا اسید فسفریک، طعم آن را کمی می گیرد و شیرینی اش را خنثی می کند.
۲۰ دقیقه بعد: قند خون بالا میرود و منجر به ترشح ناگهانی و یکجای انسولین می شود، کبد هم برای جلوگیری از ادامه افزایش قند خون، برای تبدیل قند به چربی دست به کار می شود.
۴۰ دقیقه بعد: حالا دیگر جذب کافئین کامل شده، مردمک های چشم گشاد می شود، فشار خون بالا می رود و در پاسخ به این حالت، کبد قند را به داخل جریان خون رها می‌کند. گیرنده های آدنوزین مغز حالا بلوکه می شوند تا از احساس خواب آلودگی جلوگیری کنند.
۴۵ دقیقه بعد: ترشح دوپامین افزایش پیدا می کند و مراکز خاصی در مغز حالت سرخوشی ایجاد می کنند، تحریک می شوند. این همان مکانیسمی است که در مصرف هروئین منجر به ایجاد سرخوشی می‌شود.
۶۰ دقیقه بعد: اسید فسفریک موجود در نوشابه، داخل روده کوچک، به کلسیم، منیزیم و روی می چسبد. متابولیسم بدن افزایش پیدا می کند. میزان بالای قند خون و شیرین کننده های مصنوعی، دفع هر چه بیشتر کلسیم را از طریق ادرار باعث می‌شوند.
مدتی بعد: کافئین در نقش یک داروی "ادرار آور" وارد عمل می شود. حالا دیگر کلسیم و منیزیم و رویی که قرار بود جذب بدن شود، بیش از پیش از طریق ادرار دفع می‌شوند و به همراه آن مقادیر زیادی آب، سدیم و دیگر الکترولیت ها نیز از دست میرود.
مدتی بعدتر: کم کم آن غوغایی که در بدن ایجاد شده بود فروکش می‌کند و نوبت به افت قند می‌رسد. در این مرحله فرد یا خیلی حساس و تحریک پذیر می شود و یا خیلی کرخت و بی حال.
حالا دیگر تمام آن آبی که از طریق نوشابه وارد بدن شده بود دفع شده است، آبی که می شد به جای اسید و کافئین و شکر، حاوی مواد مفیدی برای بدن باشد. تا چند ساعت بعد اثر کافئین هم از بین می رود و فرد هوس یک نوشابه دیگری به سرش می زند.