بدین جهت است که آغاز سال نو در بیشتر کشورها و آیین ها در نخستین روزهای پائیز، زمستان و یا بهار می باشد.
نخستین محاسبه ی فصل ها، بی گمان در همه جوامع، با گردش ماه که تغییر آن محسوس تر و عینی تربود، صورت گرفت؛ اما به علت نارسایی ها و ناهماهنگی هایی که تقویم قمری، با تقویم دهقانی داشت، محاسبه و تنظیم تقویم بر اساس گردش خورشید انجام شد.
سال در نزد ایرانیان همواره دارای فصل نبود، زمانی شامل دو فصل : زمستان ده ماهه و تابستان دو ماهه؛ زمانی دیگر تابستان هفت ماه (از فروردین تا آبان) و زمستان پنج ماه (از آبان تا فروردین) بود و سرانجام از زمانی نسبتاً کهن به چهار فصل سه ماهه تقسیم شد. گذشته از ایران: «سال و ماه سغدی ها، خوارزمی ها، سیستانی ها در شرق و کاپادوکی ها و ارمنی ها در مغرب ایران، بدون کم وزیاد همان سال و ماه ایرانی است.»
آغاز سال ایرانیان، هر چند زمانی دستخوش تغییر گردید ولی حمزه اصفهانی در کتاب «سنی ملوک الارض و الانبیاء» و ابوریحان بیرونی در «آثار الباقیه» می گویند که آغاز سال ایرانی، از زمان خلقت انسان (یعنی ابتدای هزاره هفتم از تاریخ عالم) روز هرمز از ماه فروردین بوده یعنی وقتی که آفتاب در نصف النهار، در نقطه اعتدال ربیعی و طالع سرطان قرار می گرفت.
زمان نوروز :
جشن نوروز با تحویل سال یا لحظهٔ اعتدال بهاری آغاز می‌شود. در دانش ستاره‌شناسی، اعتدال بهاری یا اعتدال ربیعی در نیم‌کره شمالی زمین به لحظه‌ای گفته می‌شود که خورشید از صفحه استوای زمین می‌گذرد و به سوی شمال آسمان می‌رود. این لحظه، لحظه اول برج حمل نامیده می‌شود،و در تقویم هجری خورشیدی لحظه تحویل سال تعیین کننده نخستین روز (هرمز روز یا اورمزد روز) از ماه فروردین است، چنانچه سال قبل از ظهر و در نیمه اول شبانه روز تحویل شود همانروز نوروز است و در صورتیکه تحویل بعد از ظهر باشد فردای آن نوروز است. نوروز در تقویم میلادی با ۲۰، ۲۱ یا ۲۲ مارس مطابقت دارد.
در کشورهایی مانند ایران و افغانستان که تقویم هجری شمسی به کار برده می‌شود، نوروز، روز آغاز سال نو است. اما در کشورهای آسیای میانه و قفقاز، تقویم میلادی متداول است و نوروز به عنوان آغاز فصل بهار جشن گرفته می‌شود و روز آغاز سال محسوب نمی‌شود.
لغت نامه ای از برای عید:
زعمای باستان شناس فرهنگی در خصوص معنای لغوی عید می گویند:
عید یعنی جشن . یعنی روزی نو یا هر روزی که در آن یادبودی از خوشی و شادی به چشم خورد.
نوروز آغاز جشن سال پارسیان است "نوروز" به صورت پهلوی "نوگ روز" و به عربی "نیروز" است.
ابوریحان بیرونی در کتاب "التفهیم" گفته است : نوروز و پنج روز پس ازآن در ایران جشن بر پا می شود . روز ششم را نوروز بزرگ می گفتند زیرا، در پنج روز بزرگان و خسروان به حقوق و داد مردم و اطافیان رسیدگی می کردند و در روز ششم به دید و بازدید دوستان خود می پرداختند.
ایرانیان معتقد بودند که در چنین روزی خدا جهان را تکمیل کرد. همچنین در این روز ساعت روز و شب با هم برابر می شود . پنج روز اول نوروز را نوروز عام و روز ششم را نوروز خاص گویند.
در روزهای نوروز پارسیان آیین های ویژهای داشتند : آنها خانه را تمیز می کردند ، اتاق بزرگ (پذیرایی) را گل کاری و تزیین ، چوب صندل یا سایر چوبهای خوشبو را آتش می زدند ، اسپند دود می کردند تاارواح گناهکار بیرون بروند ، به دید و بازدید می رفتند ، نیایش می کردند ، خانه ها را روشن می کردند، لباس نو می پوشیدند ، به یکدیگر هدیه می دادند ، غسل می کردند ، شیرینی می خوردند ، کاشتن سبزی و گذاشتن هفت نوع غلات سر سفره هفت سین است .