اسراييلي ها در حالي ده فوريه به پاي صندوق هاي رأي مي روند که ذهن جمعي آنها به شدت مضطرب و نگران است و آمادگي اتخاذ تصميمات مهم در زمينه اين انتخابات را ندارد و اين بالطبع خبر خوشايندي براي رژيم اسراييل و آيندة عمليات صلح نيست. به گزارش پايگاه اطلاع رساني شبکه خبري "العالم" به نقل از نشريه القدس به قلم پاتريک سيل، رأي دهندگان اسراييلي تلاش خواهند کرد، حداقل به 3 سؤال جواب بدهند: اين که نتايج منفي جنگ غزه چه بازتابي بر اسراييل خواهد گذاشت؟ و دولت جديد آمريکا در سطح روابط آمريکا- اسراييل چه اهدافي را دنبال مي کند؟ و سوم اين که از ميان سه يا چهار سياستمدار رقيب کدام را براي احراز پست نخست وزيري انتخاب کنند؟ با وجودي که اکثر جهانيان جنگ غزه را عملي جنايتکارانه عليه غيرنظاميان و شهروندان تحت محاصره غزه تلقي مي کنند، اما رژيم اسراييل با تأکيد بر امواج قوم گرايي آن را توجيه مي کند و آن را پيروزي و موفقيتي قومي بر مي شمرد. همچنين اسراييلي ها که بسان گذشته از رنج و مصايب فلسطيني ها خم به ابرو نمي آورند، از توان ارتش شان در سرکوب جامعه عربي خشنود و خوشحال شدند. جنگ غزه، افزون بر نشان دادن ديوانگي رژيم اسراييل که از جمله خصوصيات مهم حاکم بر رابطه اين رژيم با همسايگانش تلقي مي شود، از نفرت عميق اعراب اسراييل در تمام سطوح و گروه هاي جامعه(اين رژيم) پرده برداشت، از جمله کساني که که پيش از اين به جناح چپ سياسي و ادبي معروف بودند. بازتاب سياسي اين امر گرايش رأي دهندگان اسراييلي به راست بود. اين احتمال وجود دارد که صندوق هاي رأي موجب دو تغيير و تحول در سطح داخلي رژيم صهيونيستي شود. يک: حزب «ليکود» به رهبري بنيامين نتانياهو پيش بيفتد که مخالف صلح و تأسيس دولتي فلسطيني است و بدين وسيله حزب ميانه «کاديما» به رياست تزيپي ليوني را پشت سر نهد که اهداف و مقاصد صلح آميزي ندارد. دوم اين که حزب «اسراييل بيتنيو» (اسراييل خانه ماست) به رياست اويگدور ليبرمن که حزبي ملي، تندرو و ناکام است، از اين شانس برخوردار شود که جاي حزب کار به رياست ايهود باراک را بگيرد تا به سومين حزب در عرصة سياسي اسراييل تبديل شود.