العالم - فلسطین اشغالی
روز نکبت، سالروز اشغال فلسطین همچون خنجری زهر آگین در پهلوی فلسطینیان است.
اما با مقاومت ملت فلسطین و مبارزات آنها در طول نسل های متوالی، این خنجر اندک اندک در حال محو شدن است و فلسطینان اینک خود را برای التیام زخم های خود آماده می کنند تا با دستان خود در خانه های خود را که صهیونیستها آنها را از آنجا بیرون راندند، باز کنند.
شبکه العالم هزمان با سالروز نکبت با دو تن از شخصیت های فلسطینی مصاحبه کرده است.
ابراهیم ابوالنجا، استاندار غزه و از مجاهدین سابق فلسطین و علی عبدالهادی شهردار منطقه کوکبه اشغالی امشب میهمان برنامه «ضیف الحوار» شبکه العالم هستند
کوکبه از شهرهای فلسطینی واقع در شمال شرق غزه است، نهادهای صهیونیستی در سال 1948 این شهر را تخریب کرده و اهالی را از آنجا بیرون راندند و در آنجا شهرک نشین صهیونیستی "کوخاف میخائیل" را در سال 1950 بنا کردند.
عبدالهادی می گوید لحظه‌ای فکر بازگشت به خانه هایمان از ما جدا نمی شود، آنگاه که "اسراییل" را تاسیس کردند می گفتند که بزرگترها می‌میرند و کوچکترها فراموش خواهند کرد؛ اما کوچکترها خواه در داخل و یا خارج فلسطین، یاد و خاطره میهن خود را زنده نگه داشتند.
استاندار غزه در این گفتگو با اشاره به شهرکسازی های رژیم صهیونیستی گفت: آنها خاک ما را به سرقت بردند و بر آمریکایی‌ها و حمایت‌های خارجی تکیه کردند. اما این مساله برای آنها سودی نخواهد داشت زیرا آمریکایی‌ها امنیت و سلامت آنها را تامین نخواهند کرد.
در این برنامه پیرامون افزایش امیدواری ملت مظلوم فلسطین و عزم راسخ محور مقاومت برای پایان اشغال و آزادی قدس پس از گذشت 74 سال از سالروز «یوم النکبة» گفت‌و‌گو شده است.
مهمترین نکات مطرح شده از سوی ابوالنجا استاندار غزه:
- برخی رهبران عرب قبر بن‌گورین قاتل را تبدیل به زیارتگاه کردند
- عادی‌سازان کشته شده های اسرائیل را شهید خطاب می کنند، دنیا اینگونه برعکس و وارونه شده است.
- دشمن سلطه جو فقط زبان زور را می فهمد
- دشمن صهیونیست شهرکنشینان را آزاد گذاشته است تا تمام سرزمین های ما و قدس اشغالی را مورد هتک حرمت قرار دهند
- تا زمانی که جوانان ما اصرار و پافشاری دارند، نباید نگران مساله فلسطین باشیم
- فلسطین مال ماست، اشغالگران و بیگانگان روی ثبات و ارامش و زندگی و امنیت را نخواهند دید
- "اسراییل" به مرحله ای رسیده است که فقط زبان مقاومت را می فهمد
- ما دیگر به مذاکرات بیهوده بر نمیگردیم و از یک وجب از خاک خود نخواهیم گذشت
- آمریکایی‌ها امنیت و سلامت اسرائیل را تامین نخواهند کرد
- اسرائیلی‌ها شب و روز تفنگ‌هایشان را در دست دارند که حاکی از ترس و وحشت آنهاست؛ زیرا آنها در این سرزمین جایی ندارند
- جوانان امروز برای بازگشت به سرزمین اجداد خود اصرار و پافشاری بیشتری دارند
- اصرار و پافشاری جوانان امروز بیشتر از آنهایی است که روز نکبت و اشغال فلسطین را از نزدیک دیدند
- جوانان فلسطینی اسراییلی ها را گیج و مات و مبهوت کرده اند
- اسراییلی ها می خواهند که دیگر فلسطینیان باقیمانده در داخل نیز اخراج شوند
- اسراییلی‌ها در نشست‌های خود دچار یک اختلاف و نزاع شدند، شهرکنشینان، تندروها و دموکرات‌ها با یکدیگر اختلاف دارند
مهمترین نکات مطرح شده از سوی عبدالهادی شهردار کوکبه:
- لحظه‌ای فکر بازگشت به خانه هایمان از ما جدا نمی شود
- اشغالگران معتقد بودند که بزرگترها می‌میرند و کوچکترها فکر بازگشت را فراموش خواهند کرد
- اما کوچکترها سخنی به جز فلسطین و بازگشت به فلسطین ندارند
- ما در حال حاضر در تبعیدگاه ها به دور از خانه و سرزمین خود بسر می بریم و در انتظار بازگشت هستیم
- پیام ما در تمام نشست‌ها و در تمام مناسبات حفظ وحدت، گذشت و تسامح است
- "اسراییل" تنها دشمن ماست و باید با این دشمن مبارزه کرد تا آن را کنار بزنیم و به فلسطین بازگردیم
دشمن سلطه جو فقط زبان قتل و زور را می فهمد
العالم: با توجه به حجم گسترده عملیات قهرمانانه فرزندان فلسطین در ماه‌ها و هفته‌های گذشته، سالروز"نکبت" (اشغال فلسطین)، امسال، چه ویژگی بارزی دارد؟
ابراهیم ابوالنجا: سخنان خود را با درود و رحمت بر روان پاک تمام شهدا از جمله شیرین ابوعاقله شهید بزرگوار میهن، شهید قدس و جنین آغاز می کنم.
74 سال است که ما در انتظار این جهان بیدادگر هستیم؛ جهانی که از طریق پیمان بالفور افراد بیگانه و بی ریشه را بر ما تحمیل کرد؛ محمود عباس خطاب به نماینده انگلیس در سازمان ملل گفت که شما انگلیسی‌ها از طریق پیمان شوم بالفور بزرگترین بی‌عدالتی در تاریخ را در حق ملت ما مرتکب شدید.
ما فلسطینیان بسیار تحمل کردیم و تمام قطعنامه‌ها خواه قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل و یا قطعنامه های شورای امنیت را با آنکه ظالمانه بوده است، پذیرفتیم.
هیچ کس در کنار ما نبود و ما این قطعنامه ها را پذیرفتیم تا کسی نگوید که شما موضع جهانی که می خواهد حق و حقوق شما را بدهد، نپذیرفتید و با آنکه تمام این قطعنامه ها ناعادلانه بودند، اما حتی یکی از آنها به مرحله اجرا نرسید.
بنابراین مبارزات فلسطینی باید ادامه می یافت تا این بهانه را به جهانیان ندهیم که ما دیگر واقعیت موجود را پذیرفتیم. ما می خواهیم امسال به رغم محاصره، سال قهرمانی و سال شهدا نامیده شود.
هرچند که برای ما بسیار دردآور است آنگاه که برخی رهبران عرب را می بینیم که قبر بن گورین قاتل را تبدیل به زیارتگاه کردند. این اقدام بسیار زشت و ننگین است و جایز نیست که در تاریخ عربی و اسلامی قید شود. ما عادی سازی را به چشم خود می بینیم. آنها با شهدای ما اعلام همبستگی نمی کنند و شهدای ما را کشته شدگان می دانند و به یهودیان و اسراییلی ها می گویند که کشته شدگان فلسطینی ها در جهنم هستند و کشته شدگان شما شهید هستند، دنیا اینگونه برعکس و وارونه شده است.
ما می خواهیم سالی آکنده از مبارزات باشد تا به جهان ثابت کنیم که ما ساکت و خاموش نمی مانیم و بیش از این صبر نخواهیم کرد. ما در برابر این دشمن سلطه جو و قاتل که فقط زبان قتل و زور را می فهمد، می ایستیم. این دشمن صهیونیست شهرکنشینان را آزاد گذاشته است تا تمام سرزمین های ما و قدس اشغالی را مورد هتک حرمت قرار دهند، حال آنکه ارتش صهیونیست از آنها حمایت و نگاهبانی می کند و جهان فقط می گوید که باید به مذاکره بازگردید.
قتل ملت مظلوم فلسطین و تخریب خانه های آنها که روزانه در مقابل دیدگان تمام جهانیان رخ می دهد، از دید جهان بیدادگر نوعی دفاع از خویشتن است؛ بدین معنا که اسراییلی ها با قتل و کشتار فلسطینیان و مصادره زمین های آنها و تخریب منازلشان، در حال دفاع از خود هستند!
ما برای بازگشت به فلسطین، مسیر مبارزه را انتخاب کردیم
العالم: شما تا به امروز کلید خانه خود در شهر کوکبه را به همراه دارید، آیا به رغم تصویری که جهان می خواهد به ما تحمیل کند تا ما را از حق بازگشت دور نگه دارد، گمان می کنید که روزی به خانه خود بازخواهید گشت؟
عبدالهادی شهردار کوکبه: لحظه‌ای فکر بازگشت به خانه هایمان از ما جدا نمی شود؛ در سال 1948 کودک بودم، آنگاه که توطئه‌های فرانسوی‌ها قبل از جنگ جهانی اول و در طول جنگ جهانی اول علیه ما طراحی شد و ما از خانه های خود اخراج شدیم.
آنگاه که انگلیسی ها و تمام کشورهای بیدادگر فلسطین را اشغال کرده و "اسراییل" را تاسیس کردند آنها می گفتند که بزرگترها می‌میرند و کوچکترها فراموش خواهند کرد؛ اما کوچکترها خواه در داخل و یا خارج فلسطین، یاد و خاطره میهن خود را زنده نگه داشتند.
آنها سخنی به جز فلسطین و بازگشت به فلسطین ندارند. از هرکودکی در غزه بپرسید اهل کجا هستی؟ می گوید از غزه و یا کوکبه و یا مجدل هستم. زیرا کودکان، مهاجرت و کوچ اجباری را با تمام جزییاتش به خوبی درک می کنند. آنها آنچه را که در 20 شهر فلسطین و 400 روستا و کشتار تعداد بیشماری از فلسطینیان و ظلم و ستمی که رخ داد، از یاد نمی برند.
ما در حال حاضر در تبعیدگاه ها به دور از خانه و سرزمین خود بسر می بریم و در انتظار بازگشت هستیم. این سال با سال های دیگر متفاوت است. کاروانی از شهدا وجود دارد و همین امروز داوود الزبیدی قبل از اذان ظهر به شهادت رسید.
شهدای ما و نیز اسیران و مجروحان ما همگی در راه فلسطین و برای بازگشت به فلسطین، مسیر مبارزه را انتخاب کردند، ما در انتظار بازگشتیم و در این مسیر گام برمی داریم تا آنکه به میهن خود بازگردیم.
جوانان فلسطینی اسراییلی‌ها را مات و مبهوت کرده اند
العالم: شما در سال 1948 کودک بودید و تا به امروز مراحل مختلفی از مبارزات فلسطینیان را مشاهده کردید، امروز شاهد مبارزات جوانان فلسطینی هستیم که حتی به سن 20 سال هم نرسیده اند؛ بدین معنا که آنها شاهد انتفاضه فلسطین نبودند اما بر ادامه راه جهاد و مبارزه، اصرار و پافشاری دارند به گونه ای که ما را به بازگشت امیدوار می سازند، شما بازگشت را از نگاه این جوانان چگونه ارزیابی می کنید؟
ابوالنجا: با مقایسه دو مرحله و دو گروه سنی که یک گروه از آنها وادار به ترک خانه و کاشانه خود شدند و در اردوگاه ها زندگی کردند و اسراییلی ها درمورد آنها می گفتند که آنها خواهند مرد و نسل جدید مساله فلسطین را از یاد خواهد برد، می توانم بگویم که جوانان امروز برای بازگشت به سرزمین اجداد خود اصرار و پافشاری بیشتری دارند.
اصرار و پافشاری آنها بیشتر از آنهایی است که روز نکبت و اشغال فلسطین را از نزدیک دیدند و از خانه خود اخراج شدند؛ زیرا آنها طبق وعده هایی که دریافت کردند، گمان می کردند که مهاجرتشان فقط چند روز بیشتر ادامه نخواهد داشت؛ آنها گمان نمی کردند که این مهاجرت این چنین طولانی باشد و آنها در اردوگاه ها برای مدتی طولانی زندگی کنند و برخی دیگر در همین اردوگاه ها جان بسپارند.
اما مبارزه را باید در چشمان این جوانان دید؛ آنها اسراییلی ها را گیج و مات و مبهوت کرده اند. اسراییلی ها می گفتند زمانی که "گلدا مئیر" می شنید که فلسطینیان زاد و ولد می کنند دچار افسردگی می شد زیرا نمی خواست که تعداد فلسطینیان زیادتر شود.
رابین نیز می گفت که می خواهیم از خواب بیدار شویم و ببینیم که دریا آنها (فلسطینیان) را بلعیده است.
اسراییلی ها می خواهند که دیگر فلسطینیان باقیمانده در داخل نیز اخراج شوند. نمونه بارز آن را در محله شیخ جراح و اللد و رمله والجلیل و النقب می بینیم. اما فلسطینی ها امروز بیش از پیش بر حق بازگشت اصرار و پافشاری دارند و این مساله خواب راحت را از چشمان اسراییلی ها ربوده و اروپایی ها را نگران کرده است.
فلسطینیان امروز در هرکجا که باشند، همچون مشعلی فروزان هستند که به جهانیان می گویند که ما عازم فلسطینیم و بازگشتی وجود ندارد مگر بازگشت به سرزمین آبا و اجدادمان.
العالم: به عنوان شهردار منطقه اشغالی کوکبه، هنگامی که با فرزندان و نوه‌های خود صحبت می کنید، آنها بیشتر بر چه مساله‌ای تمرکز می‌کنند و چه چیزی را می‌خواهند در مورد کوکبه بدانند؟
عبدالهادی: ما پس از نماز صبح به همراه خانواده های خود به کوکبه و دیگر شهرهای فلسطینی می رفتیم و می دیدیم که پدران ما پس از ادای نماز در آنجا می گریستند و با دیدن خانه، کاشانه، زمین و درختان خود به یاد گذشته می افتند و برخی می گفتند: "چقدر من این درخت را آبیاری کردم!". پدران ما به گریه می افتادند و این مساله تاثیری عمیق بر کودکانمان داشت.
آنها می دانند که چگونه این مهاجرت اجباری رخ داد؛ آنها نیز در انتظار بازگشتند و حتی برخی از کودکان از یکدیگر سبقت می گیرند تا در "گوگل"، کوکبه را جستجو کنند و از تاریخ این منطقه و مبارزات آن مطلع شوند.
فلسطین مال ماست، اشغالگران روی ثبات و امنیت را نخواهند دید
العالم: رژیم اشغالگر سفر به آن روستاها را منع کرده است و طی دو دهه اخیر از سفر مردم غزه و یا کرانه باختری به روستاها به شدت ممانعت می کند زیرا گمان می کند که اینگونه فلسطینی‌ها زمین و خاک خود را از یاد خواهند برد و ارتباط میان آنها و میهن‌شان را قطع خواهد کرد؛ اما این اتفاق نیفتاد. من به عنوان یک دختر فلسطینی احساس می کنم که به قدس و رام الله و حیفا و عکا بیش از پیش نزدیکترم حتی اگر نتوانم به آنجا سفر کنم. مردم آنجا نیز فلسطین را از یاد نبرده اند؛ بنابراین ما هر دو تحت محاصره هستیم، حال آنکه دغدغه مشترک داریم که همان فلسطین است. آیا شما نیز این احساس را و بویژه در سال جاری تجربه کرده اید؟
ابوالنجا: کسانی که بیشتر از من و شما احساس نزدیکی به فلسطین می کنند، فلسطینیانی هستند که در خارج به سر می‌برند. آنها با اصرار و پافشاری خود فلسطین را به آنجا منتقل کردند؛ آنها شهرها و روستاها و میراث فرهنگی ما و تمام آنچه که "اسراییل" کوشید تا آن را به سرقت ببرد و به خود نسبت دهد، به آنجا منتقل کردند تا به جهان بگویند اینها دزد هستند؛ زیرا این میراث و شهرهای ماست و این کلیدهای خانه های ماست و این زمین ماست.
تا زمانی که جوانان ما اصرار و پافشاری دارند، نباید نگران مساله فلسطین باشیم. فلسطین مال ماست، اشغالگران و بیگانگان روی ثبات و ارامش و زندگی و امنیت را نخواهند دید. مگر آنکه حقوق ما را در برخوداری از کشور مستقل به پایتختی قدس شریف به رسمیت بشناسند.
ما به مذاکرات بیهوده بر نمیگردیم
العالم: آیا گمان می‌کنید به رغم تمام داده‌های اخیر درخصوص شهادت شیرین ابوعاقله و یورش‌های مستمر به مسجد الاقصی، چیزی بر رژیم اشغالگر تحمیل خواهد شد، آیا با این حجم انبوه از جنایت، می‌توان برای این رژیم اشغالگر راه حلی یافت؟
ابوالنجا: ما می خواستیم راه حل هایی برگرفته از قطعنامه های بین المللی وجود داشته باشد، با وجود آنکه چندان اعتقادی به این قطعنامه ها نداشتیم اما آنها را پذیرفتیم و به گفته محمود عباس این قطعنامه ها ظالمانه هستند؛ با این حال "اسراییل" این قطعنامه ها را نپذیرفت.
در واقع "اسراییل" به مرحله ای رسیده است که فقط زبان مقاومت را می فهمد. ما دیگر به مذاکرات بیهوده بر نمیگردیم و با وجود تمام فشارها به این مذاکرات بازنخواهیم گشت و از یک وجب از خاک خود نخواهیم گذشت. شهرک‌هایی که روی خاک ما برپا شد، در ادامه و تکمیل شهرک‌های قدیمی نیستند، ما با آنها قاطعانه مخالفت می کنیم و شهرکسازی در ((أ–ب–ج)) را نمی‌پذیریم و قبول نخواهیم کرد که اسراییلی‌ها حتی یک میلیمتر از خاک ما را بعد از توافق بگیرند.
ما سخن ابوعمار را یادآور می شویم که گفت: "نباید پس از توافق حتی یک خانه افزوده شود". آنها خاک ما را به سرقت بردند و بر آمریکایی‌ها و حمایت‌های خارجی تکیه کردند. اما این مساله برای آنها سودی نخواهد داشت زیرا آمریکایی‌ها امنیت و سلامت آنها را تامین نخواهند کرد. آنها شب و روز تفنگ‌هایشان را در دست دارند که حاکی از ترس و وحشت آنهاست؛ زیرا آنها در این سرزمین جایی ندارند.
اختلافات داخلی میان اسرائیلی ها افزایش یافته است
العالم: شاید ما امروز به رویای بازگشت نزدیکتر باشیم به ویژه که اسراییلی ها به بزدلی و جنایت خود ادامه می دهند و ما نیز به این حجم از اصرار و پافشاری رسیده ایم و همانطور که شما گفتید جوانان تحصیلکرده و فرهیخته ما که در شرایط اقتصادی خوبی هستند، این نبردها را هدایت می‌کنند و در صف مقدم هستند؛ به رغم آنکه چیزی کم ندارند؛ اما ترجیح می دهند برای فلسطین و عزت و کرامت فلسطین شهید شوند، بنابراین ما امروز بیش از پیش به "بازگشت" نزدیکتریم؟
ابوالنجا: اسراییلی‌ها در نشست‌های خود دچار یک اختلاف و نزاع شدند، شهرکنشینان، تندروها و دموکرات‌ها با یکدیگر اختلاف دارند. کسانی که خواهان زندگی کردن در امن و امان هستند دیگران را متهم می کنند که باعث قتل و ناامنی شده اند. بدین معنا که آنها با یکدیگر دچار مشکل و اختلاف شدند و ما می گوییم که ما به "بازگشت" نزدیکتریم و آنها به خروج از فلسطین نزدیکترند.
العالم: باید تمام امکانات خود را برای ادامه دادن به مقاومت بکار بگیریم؛ همچنین باید متحد و یکپارچه باشیم همانطور که شیرین ابوعاقله، جنین، قدس و مسجد الاقصی ما را یکپارچه کرد. پیام شما به عنوان یکی از شهردارهای فلسطین در خصوص حفظ وحدت وایجاد اتحاد بویژه در میان جوانان چیست؟
عبدالهادی: پیام ما در تمام نشست‌ها و در تمام مناسبات حفظ وحدت و گذشت و تسامح است تا در برابر تنها دشمن خود یکدست و یک صدا باشیم. "اسراییل" تنها دشمن ماست و باید با این دشمن مبارزه کرد تا آن را کنار بزنیم و به فلسطین بازگردیم.
العالم: آیا می‌دانید امروز روی خاک "کوکبه" چه چیزی ساخته شده است؟
عبدالهادی: کوکبه منطقه ای کوچک در 20 کیلومتری مجدل است که بر روی آن شهرکنشین "کوخافی میخائیل" ساخته شده است. در قدیم به آن "کوکبه الذهب" می گفتند؛ زیرا زنان آنجا همواره طلا (الذهب) می پوشیدند.
العالم: در خصوص توجه فلسطینی‌ها به میراث فرهنگی، آیا از نظر شما این مساله قابل توجه نیست؟
ابوالنجا: هیچ جامعه ای نیست که بتواند همانند جامعه ما عمل کند به رغم آنکه مردم ما از خاک و سرزمین خود دور هستند، زنان سالخورده با شور و اشتیاق از گذشته سخن می گویند.
آنها از خاطرات خود در فلسطین می گویند؛ آنگاه که شعر و ترانه محلی می خواندند درحالی که نان می پختند و شیر می دوشیدند و در مزرعه ها کار می کردند؛ این اتفاقات کاملا طبیعی است اما آنچه که عجیب است انتقال این میراث به خارج از فلسطین است و این پیام ما به جهانیان است و این دقیقا همان مساله ای است که خواب را از چشمان اسراییلی ها ربوده است و آنها را افسرده کرده است.
ما مساله فلسطین و میراث خود را به خارج و به جهان منتقل کردیم. لباسی زیباتر از لباس زنان فلسطینی نیست و بسیاری از زنان روسای جمهور جهان این لباس را به تن کرده اند.
خبرنگار العالم در انتهای گفتگو می گوید مکانی که اینک در آن بسر می بریم، بیش از 300 سال قدمت دارد. این منطقه در سال 1940 درهای خود را به روی آوارگان فلسطینی گشود و از آنها استقبال کرد، این مکان همچنین شاهد حمله وحشیانه اسراییلی‌ها در سال 2014 بود که در معرض بمباران مستقیم صیهونیست ها قرار گرفت. اما آنها نتوانستد آن را تصرف کنند و در الشجاعیه پیشروی کنند. اما دست به جنایت‌هایی در الشجاعیه زدند و اهالی آنجا را اخراج کردند، با این حال ما اینک در این مکان و در محله الشجاعیه و در کهن ترین خانه در این محله هستیم. بنابراین ملت فلسطین هیچگاه نخواهد مرد. ما در سرزمین هایمان که از آنها رانده شدیم، با یکدیگر دیدار خواهیم کرد.