العالم ـ زلال قرآن
کسی که با عبادت و عبودیت الهی در صراط کمال قرارگیرد، جز در برابر حق گردن نمی نهد و جز به راستی و درستی خاضع نمی گردد و جز خیر و سعادت حقیقی اراده نمی نماید.
ولی کسی که از عبودیت الهی سر باز بزند، لزوماً بجای خدا در برابر «اِله» ها سرفرود آورده و کُرنش می کند، او با چشم پوشی اعالم ملکوت، به زخارف دنیا دل می بندد و اسیر زرق و برق های فریبنده آنها می شود و با وابستگی و دلبستگی به آنها از معبود حقیقی خود یعنی خداوند سبحان غافل می ماند.
چنین کسی میزان حق و باطل را از دست داده، باطل را حق تصور می کند و بر مبنای آن شرّ و شقاوت را به عنوان خیر و سعادت دنبال می نماید، او در عمل همیشه به دنبال این است که فطرت خویش را با غیر مصداق حق تطبیق دهد، لذا در برابر حق گرد نکشی می کند و نه تنها در مقابل آن خاضع نمی گردد، بلکه به مقابله و مبارزه با آن نیز می پردازد و در خلاف جهت فرمان حق تعالی و مصالح حقیقی دنیا و آخرت خودگام برمی دارد، و از آنجا که اهداف موهوم و خیالی و باطل را به عنوان هدف کمال خویش دنبال می کند، نه تنها به کمال حقیقی دست پیدا نمی نماید بلکه به دره هلاک و شقاوت سقوط می کند.