العالم - زلال قرآن
روح الهی انسان که از «نفخت فیه مِن روحی» منشاء گرفته و در «ثُمَ اَنشَاء ناهُ خَلقَاً آخَر» به جسم خاکی او تعلق پیدا کرده، در حقیقت اشعه نوری است که در «اِنا لِله» از جانب خداوند رحمان به وجود آدمی تابیده شده و به آن حیات انسانی بخشیده است و از آنجا که این نور قائم به ذات اقدس الهی است، بایستی در مسیر«انا الیه راجعون»، پس از طی مراحل کمال به کمالات لایق وشایسته خویش برسد و با حرکت بسوی مبدآء پیدایش خود، در پایان راه کمال به پیشگاه باعظمت الهی رجعت نماید.
و به شهادت آیات 4 و5 سوره مبارکه تین: « لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ .ُ ثمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ»
ترجمه: (که ما انسان را در نیکوترین صورت (در مراتب وجود) بیافریدیم. سپس (به کیفر کفر و گناهش) به اسفل سافلین (جهنم و پست ترین رتبه امکان) برگردانیدیم).
جریان حرکت کمالی آن به این گونه است که با تکمیل اعضاء، اندام‌ها و دستگاه‌های مختلف جسمی و ترکیب مناسب جسم و روح و شکل گیری قوای مختلف، در بهترین و مناسب ترین شرایط، وجود آدمی در آستانه راه کمال قرار می گیرد که در آن جسم مادی حکم مَرکب راهواری را دارد که باید روح الهی او را در عروج بمعراج قرب و لقاء الهی بهترین یار و یاور باشد.