العالم - زلال قرآن
به گواه بخش دوم آیه 7 وآیه 8 سوره مبارکه حجرات:
«...وَلَـٰكِنَّ اللَّـهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ وَزَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَوَالْفُسُوقَ وَالْعِصْيَانَ أُولَـٰئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ. فَضْلًا مِنَ اللَّـهِ وَنِعْمَةً وَاللَّـهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ »
ترجمه: (... ولیکن خدا مقام ایمان را محبوب شما گردانید ودردلهاتان نیکو بیاراست و کفر و فسق و معصیت را زشت و منفور درنظرتان ساخت. اینان به حقیقت اهل صواب و هدایتند. این مقام برآنان به فضل خدا و نعمت الهی حاصل گردید و خدا (به احوال بندگان) دانا و (به صلاح نظام عالم) آگاه است).
خداوند رحمان توسط ایمان، عشق و محبت به جمال علی الاطلاق خویش را درذات وفطرت بشرقرارداده و بواسطه آن زمینه های اصلی برای وصول به کمال ومقام قرب الهی را دروجود آدمی فراهم فرموده است، تا با کشش ذاتی حاصل ازآن، انسان بتواند بمقصد اعلی کمال خویش که همان پیشگاه باعظمت الهی است توفیق یابد.
پس به گفته یکی ازبزرگان:
«حُبّ حقیقی همان انجذاب شعوری ذاتی مخصوص بین انسان وخداوند رحمان است، که موجب تعلق خاطر وارتباط وجودی بین مُحب و محبوب وعبد ومعبود حقیقی، یعنی انسان بعنوان مُحب و معلول، وذات اقدس الهی بعنوان محبوب و مستکمل می گردد».
به همین سبب به استناد آیات بالا، خداوند، با محبوب کردن مقام ایمان و منفورنمودن کفر و فسق و عصیان درقلوب مومنین، آتش عشق به خود را درقلوب آنها شعله ور ساخته و زمینه این توفیق را فراهم کرده است تا انسان ها، سوار بر مرکب راهوار محبت الهی بتوانند راه طولانی و پرپیچ وخم و پرخوف و خطرکمال خویش را به سلامت بپیمایند و خود را سالم (مبراء از هر آلودگی) به پیشگاه با عظمت الهی برسانند.