زلال قرآن (1226)

چرا حُبّ ذات و حُبّ دنیا که فطری آدمی هستند زمینه ساز انجام گناه می گردند؟

چرا حُبّ ذات و حُبّ دنیا که فطری آدمی هستند زمینه ساز انجام گناه می گردند؟
دوشنبه 24 مرداد 1401 - 18:15

العالم_زلال قرآن

به گواه آیه 14 سوره مبارکه آل عمران:
« زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَٰلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاللَّـهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ»
ترجمه: (مردم را حبّ شهوات نفسانی، از میل به زنها و فرزندان و همیان‌هایی از طلا و نقره و اسبهای نشان دار نیکو و چهارپایان و مزارع در نظر زیبا و دل فریب است، (لیکن) اینها متاع زندگانی (فانی) دنیاست و نزد خداست منزل بازگشت نیکو).
هواهای نفسانی و امیال حیوانی منبعث ازحُبّ ذات و حُبّ دنیا اگر از کنترل عقل هدایتگر خارج شوند، (بخصوص وقتی از وسوسه های شیطانی متاثرگردند)، موجب می شوند تا مواهب و زخارف دنیای مادی در چشم آدمی زیبا و دل فریب و در ذائقه او لذت بخش جلوه کنند، استمرار چنین حالتی سبب می گردد تا همه هوش و حواس و فکر و اندیشه انسان بسوی مواهب مادی جلب گردد، و درنتیجه تدریجاً در اثر تعلق خاطر و دلبستگی و وابستگی به آنها، خداوند سبحان مورد غفلت و فراموشی قرارگیرد.
«حُبّ ذات» که منشاء منیت و خود بزرگ بینی و خود خواهی است، با گرفتار کردن آدمی به کِبر و غرور و نِخوت، و اسارت او در چنبره هواهای نفسانی و امیال و شهوات حیوانی و با عطف توجه کامل او بسوی عوامل مادی حیات، موجبات غفلت انسان از خدا را فراهم می کند و او را به انجام کارهای خلاف اوامر الهی و دستورات دینی (گناه) وادار می کند.

دسته بندی ها :

پربیننده ترین خبرها