العالم - زلال قرآن
تسبیح گوئی مخلوقات به دو صورت عملی می شود.
تسبیح عملی = با به نمایش گذاشتن ویژگیها و توانمندی های وجودی ، ازجمله: موجودیت، جمال و زیبائی، کمالات، و...، خویش، که در حقیقت با به نمایش گذاشتن اوصاف کمال و جمال خداوند تبارک وتعالی، مُعرِّف: خالقیت، مالکیت، علم و حکمت و قدرت، و...، بوده و به این شکل تسبیح گوی ذات اقدس الهی هستند.
تسبیح لسانی = تسبیح گوئی به زبان مخصوص هر مخلوقی است، به طور مثال در آیات زیر:
1 – بخش دوم آیه 79 سوره مبارکه انبیاء:
«... وسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ يُسَبِّحْنَ وَالطَّيْرَ وَكُنَّا فَاعِلِينَ»
ترجمه: (... و کوهها و مرغان را مسخر داود گردانیدیم که با (آهنگ تسبیح و نغمه) او تسبیح می کردند، و ما این معجزات را ازا و پدید آوردیم).
مراد تسبیح گوئی کوه ها و پرندگان است(که به زبان خودشان عملی می شود).
2 – بخش اول آیه 13 سوره مبارکه رعد:
« وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ...»
ترجمه: (و رعد (و برق و همه قوای عالم غیب و شهود) و جمیع فرشتگان همه از بیم (قهر) خدا به تسبیح و ستایش او مشغول هستند...).
3 – آیه 44 سوره مبارکه اسراء:
که تصریح می فرماید کل مخلوقات عالم هستی (آسمانها وزمین وهرچه درآنهاست) دائماً به حمد وستایش وتسبیح و تنزیه ذات اقدس الهی مشغولند.