العالم - زلال قرآن
انسان باید به یقین باور کند که در مقابل قدرت لایزالی خداوند دانا و توانا، بلند مرتبه و عظیم الشأن، زنده و پاینده ای که بر کل جهان هستی احاطه قیومی دارد قرار دارد، و با این باور احساس کند که وجودش در برابر ذات اقدس خداوند علیّ عظیم محو و بی اثر و خالی از قوّت و قدرت است.
در چنین حالتی است که انسان به حقارت، فقر، فاقه، ضعف و ذلت خود در مقابل خداوند تبارک و تعالی هرچه بیشتر پی می برد و با عبور از منیت و خودخواهی، باور خواهد کرد که همه وجود او نسبت به خداوند تبارک و تعالی که غنی مطلق است حالت ظِلّی و سرابی دارد.
در پرتو این درک و باور یقینی است که «حُبّ ذات» و بدنبال آن «حُبّ دنیا» که از عوامل اصلی و ریشه ای غفلت از خدا هستند در ذهن و فکر او محو و نابود می گردد، و او با باور قطعی حقیقت آیه 115 سوره مبارکه بقره:
« وَلِلَّـهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّـهِ إِنَّ اللَّـهَ وَاسِعٌ عَلِيمٌ»
ترجمه: (مشرق و مغرب هر دو ملک خداست، پس به هر طرف روی کنید به سوی خدا روی آورده‌اید، که خدا (به همه جا) محیط و (به هرچیز) داناست).
همه ما سوی الله حتی جسم خویش را به فراموشی می سپارد و با تمام وجود محو جمال جمیل خداوند عزّوجل شده و با تسلیم قلبی کاملاً با خداوند پیوند می خورد و خود را از هر جهت برای قبول و عمل به اوامر الهی مهیّا و آماده می نماید.