العالم - زلال قرآن
از آنجا که از یک طرف، رفع حُجُب کاری است بسیار مشکل و جز به فضل و عنایت خاصه الهی عملی نمی گردد، و از طرف دیگر خداوند رحمان وقت نماز را زمان باریابی بندگان به محضر کبریائیش قرارداده است.
موذن (نمازگزار) با ادای جمله «قد قامت الصّلوة» (که فرمان حق تعالی به قیام برای اقامه نمازاست)، درحقیقت با صدای بلند و رسا، به خود و دیگران اعلام می کند که، وعده حق الهی محقق شده و باذن الله پرده‌ها و حجاب‌های بین انسان و خدا بر طرف گردیده و وقت آن رسیده که بنده (نمازگزار)، تمام آنچه که از ابتدای ادای الفاظ و جملات اذان و اقامه (الله اکبر، اشهدان لااله الِّا الله، اشهد انَّ محمد رسول الله، اشهد انَّ علی ولی الله، و...)، را با شهود قلبی به اجمال درک کرده بود، حالا بطورکامل شهود نموده و به حقیقت آنها باورقلبی ویقینی پیدا کند، و با درک هرچه بیشتر و بهترمقام عظمت و کبریایی خداوند علیّ کبیر، با خوف وخشیت وخضوع وخشوع تمام، قوای روحی جسمی خود را برای اجرای حکم آیه 72 سوره مبارکه انعام:
« وَأَنْ أَقِيمُواالصَّلَاةَ وَاتَّقُوهُ وَهُوَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ»
[و نماز به پا دارید و از خدا بترسید و اوست که به سوی او محشور می‌شوید]
آماده ساخته و برای اقامه نمازحقیقی مهیّا نمایند.