العالم ـ زلال قرآن
سبحان الله تسبیح و تنزیه ذات اقدس الهی است، و به واسطه این ذکرشریف، براساس «اَصلُ التَّسبیح: َلتَّنِزیهُ وَاَلتّقدیسُ وَاَلتَبرِئَةُ مِنَ النَقائِص»، نمازگزار با تسبیح و تنزیه و تقدیس، حضرت حق سبحانه و تعالی را از هر شرک جلی و خفی و نقص و کاستی و نیاز و نالایقی مبرّا می نماید، چرا که اگر«سبحان الله» با توجه و حضور قلب کامل و با پاکی اخلاص در نیّت و عمل بر زبان نمازگزارجاری شود، موجب می گردد تا او ضمن تسبیح لفظی اسم اعظم «الله»، مُسمّی آن یعنی ذات اقدس الهی را تسبیح و تقدیس نماید و درحالی که وجود مقدس خداوند سبحان را تنزیه می کند، او را از تمامی مظاهر شرک مبرّا بداند، که اگر نمازگزاربه فضل الهی به درک حقیقت «سبحان الله» توفیق یابد، به یقین باورخواهد کرد که جز آثار اسماء حسنی و صفات علیای الهی (که عین ذات اقدس اوهستند)، هیچ چیز در عالم هستی وجود ندارد، با چنین درکی است که او به شهود قلبی می بیند و به یقین باورمی کند که در عالم وجود جز خداوند سبحان نیست، (وَحدَهُ لااِلهَ اِلّاهُو).