مصر ديگر مانند زمان حکومت جمال عبدالناصر نميتواند ادعا کند که قدرت بلامنازع منطقه در زمينه هاي سياسي و اقتصادي و فرهنگي است. به گزارش پايگاه اطلاع رساني شبکه خبري العالم، خبرگزاري رويترز در گزارشي به قلم الستر ليون از قاهره نوشت: کشورهاي غيرعربي ديگر خاورميانه مانند ترکيه و ايران و رژيم اسرائيل اين روزها قدرتمندتر از مصر هستند? هرچند اختلاف نظرهايي در اين زمينه وجود دارد، عربستان و امارات دو صادر کننده بزرگ نفت نيز از نظر مالي بر مصر برتري دارند و حتي کشور کوچکي مثل قطر توانسته است در صحنههاي ديپلماتيک و ورزشي در منطقه که روزگاري تحت سيطره مصر بود ايفاي نقش کند و ميزباني رقابتهاي جام جهاني را در سال 2022 به دست آورد.رامي خوري تحليلگر سياسي مقيم بيروت معتقد است مصر تاثير عملي در منطقه ندارد وي کاهش نفوذ مصر در منطقه را به ديدار انور سادات رئيس جمهورمصر از بيت المقدس در سال 1977 براي صلح با اسرائيل ربط مي دهد و معتقداست از آن زمان به بعد کشورهاي عربي ديگر پشت سر رهبران مصر حرکت نکردند. خوري مي گويد: مصر جايگاهي پويا و خلاق در زمينههاي فرهنگي و سياسي داشت اما اکنون از سکون رنج مي برد درحالي که ديگر بازيگران منطقه مانند سوريه و حزبالله لبنان و ايران و قطر فعالتر از مصر در صحنه ظاهر مي شوند؛ هيچ کدام از اين طرفها را نمي تواند تنها بازيگر منطقه دانست ولي همه اين طرفها نقشي را ايفا مي کنند که زماني در انحصار مصر بود!!! مصر زماني قدرت عربي بلامنازع در جهان عرب بود در دهه هاي 1950 و 1960 عبدالناصر با به چالش کشيدن قدرتهاي استعماري و دشمني با اسرائيل و صحبت کردن از پان عربيسم و سوسياليسم عربها را به هيجان درمي آورد. قدرتهاي غربي در آن زمان از عبدالناصر و سياستهاي او به شدت انتقاد ميکردند و تا حد نفرت ميرفتند، همانطور که اکنون از محمود احمدي نژاد رئيس جمهور ايران و خط مشي مقاومت که از آن سخن مي گويد نفرت دارند. عبدالناصر به رغم شکست خوردن مصر در جنگ سال 1967 نفوذ مصر را در بخشهاي مختلف منطقه گسترش داد؛ انور سادات جانشين عبدالناصر نقطه مقابل او بود و مصر به نخستين کشور عربي تبديل شد که با اسرائيل توافقنامه صلح امضا کرد. در ابتدا امضاي توافقنامه صلح منجر به تقويت نقش مصر به عنوان اصلي ترين طرف گفتگو کننده در خاورميانه شد ولي صداي مصر در قرن بيست و يکم فروکش کرد. امروزه ايران و عربستان و سوريه هستند که درباره راههاي جلوگيري از بازگشت هرج و مرج به لبنان با يکديگر رايزني مي کنند؛ همچنين ايران بيشترين نفوذ را در کشمکشهاي سياسي در عراق ايفا مي کند؛ ترکيه ميزبان مذاکرات غيرمستقيم صلح بين اسرائيل و سوريه بود و به همراه برزيل در مناقشه هسته اي ايران با غرب اعمال نفوذ کرد و تلاش کرد گروههاي فلسطيني را با يکديگر آشتي دهد. قطر مقر شبکه ماهواره اي الجزيره است که توانست به سيطره رسانه هاي دولتي در جهان عرب پايان دهد. اين کشور تلاش کرد در مناقشات يمن و لبنان و دارفور سودان که روزگاريحياط خلوت مصر محسوب مي شدند ميانجي گري کند. علاوه بر اين، گروههايي مانند حزب الله در لبنان و جنبش حماس فلسطين در نوار غزه محبوبيت دارند و صداي آنها بازتاب بيشتري نسبت به سياستهاي رهبران مصر و عرب دارد که تحت حمايت چتر نظامي امريکا قرار دارند حمايتي که پشتوانه مردمي ندارد. حسني مبارک رئيس جمهور هشتاد و دو ساله مصر که نزديک به سي سال است بر اين کشور حکمراني مي کند و احتمال دارد در انتخابات سال آينده هم نامزد شود به پيمان صلح با اسرائيل که انور سادات امضا کرده بود پايبند ماند و با قدرت در اردوگاه امريکا قرار گرفت. عمرو حمزاوي تحليلگر مرکز کارنگي در امور خاورميانه معتقد است آنچه حسني مبارک فاقد ان است ديدگاه است. وي مي گويد مبارک رهبري نيست که داراي ديدگاه باشد و سن او بالاتر از ان است که بتواند ديدگاهي داشته باشد. براي پي بردن به ميزان تضعيف نقش مصر مي توان به ترکيه نگاه کرد که خود را از کشوري با اقتصاد ضعيف که در حاشيه اروپا قرار دارد به يک بازار نوپا و قدرت منطقه اي تبديل کرد. صندوق بين المللي پول پيش بيني کرده است اقتصاد ترکيه که از امتياز ثبات سياسي و اصلاحات همسو با بازار برخوردار است امسال هفت و هشت دهم درصد رشد کند و يکي از بهترين عملکردها را در جهان به ثبت برساند هرچند رشد اقتصادي مصر نيز بيش از شش درصد پيش بيني شده است. جايگاه سياسي و فرهنگي ترکيه نيز درجهان عرب که سالها تحت حاکميت امپراتوري عثماني بود تقويت شده است ترکيه به عنوان تنها کشور مسلمان نشين عضو ناتو در گذشته از وارد شدن به بحران خاورميانه پرهيز مي کرد ولي در سالهاي اخير از نفود و جايگاه خود براي ميانجي گري در کشمکشهاي دشوار استفاده کرده است يکي از نشانههاي افزايش نفوذ ترکيه اين است که ب