العالم _ زلال قرآن
وصول به فلاح و رستگاری و سعادت حقیقی دنیا و آخرت که منتهی مطلوب ذات و فطرت انسان است و از رهگذر تقرب به خداوند سبحان حاصل می گردد، فقط با اخلاص در نیّت و عمل قابل اکتساب است و به همین دلیل، به هدایت آیه 5 سوره مبارکه بیّنه:
«وَمَاأُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّـهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَٰلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ»
ترجمه: (در صورتی که (در کتب آسمانی) امر نشده بودند مگر بر اینکه خدا را به اخلاص کامل در دین (اسلام) پرستش کنند و از غیر دین حق روی بگردانند و نماز به پا دارند و زکات (به فقیران) بدهند. این است دین درست).
خداوند سبحان به پیروان ادیان پیامبران پیشین بطور عام و به مسلمانان (پیروان دین اسلام) بطور خاص فرمان داده که با پاکی قلب و اخلاص تمام فقط خداوند یگانه را عبادت و عبودیت نمایند و برای استحکام و استواری در دینشان با طهارت روح و خلوص کامل در نیّت و عمل به انجام اعمال صالحه بپردازند.
و در بخش دوم آیه 110 سوره مبارکه کهف بابیان:
«...فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا»
ترجمه: (... پس هر کس به لقای (رحمت) پروردگارش امیدوار است باید نیکوکار شود و هرگز در پرستش خدایش احدی را با او شریک نگرداند).
شرط وصول به مقام رفیع قرب و لقاء الهی را شرک نورزیدن به خداوند سبحان و انجام اعمال صالحه قرارداده است.