العالم - زلال قرآن
مؤذن با ذکر تکبیر به ضعف و زبونی خویش در پیشگاه الهی اعتراف می کند.
مؤذن با گفتن تکبیر، در حقیقت به عجز خود و دیگران از قیام برای ثنای حقیقی حق تعالی، و ضعف و ناتوانی و قصور خویش از اقامه نماز در خور شأن باعظمت الهی اعتراف می کند و با این بیان (گفتن الله اکبر) تلاش می کند بطور جد، مقام کبریائی خداوند علیّ کبیر و حقارت و ذلّت و مسکنت خود را پیش چشم دل خویشتن مجسم کند و در برابر مقام عظمت الهی خاضع و خاشع گردد.
برای وصول به چنین مقام رفیعی (خضوع و خشوع و تسلیم و رضا) است که مقرر شده علاوه بر تکبیرات مقرره در اذان و اقامه، نمازگزار در هر فرصتی، و در انتقال از هر حالتی به حالت دیگر، این ذکر شریف را تکرار کند تا در باور حقیقت آن به مرتبه شهود قلبی و یقینی برسد ان شاءَالله.