العالم - زلال قرآن
نمازگزار با گفتن الله اکبر باید بکوشد به درک درست از مقام کبریائی خداوند علیّ کبیر توفیق یابد.
یکی از آداب بسیار مهمِ تکبیر گفتن، این است که مؤذن (نمازگزار) با مجاهده با نفس و ریاضات قلبیه، دل خویش را محل درک مقام کبریائی خداوند علیّ کبیر قرار دهد و از طریق اقرار لسانی و اعتراف قلبی به حقیقت آیه 159 سوره مبارکه صافات:
« سُبْحَانَ اللَّـهِ عَمَّا يَصِفُونَ»
ترجمه: (خدا ذات پاکش از این اوصاف که (از جهل) به او نسبت می‌دهند منزّه است).
بکوشد مقام کبریائی توصیف ناپذیر خداوند علیّ کبیر را هر چه بهتر و بیشتر درک کرده و با باور قلبی حقیقت آیه 30 سوره مبارکه لقمان:
« ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ»
ترجمه: (این قدرت کامل بدین سبب است که خدای یکتا حقّ مطلق و آنچه به جز او به خدایی می خوانند همه باطل محض است و تنها خدا (که حقّ و وجود حقیقی است) بلند مرتبه و بزرگوار است).
با اعتراف به حقانیت مطلق حضرت حق سبحانه و تعالی، ذکر شریف «الله اکبر» را در اذان و اقامه با صدای بلند و رسا فریاد کند، تا به یقین باور کند که شأن و کبریائی و سلطنت مطلقه و جلال و جبروت وصف ناپذیر، فقط و فقط مختص ذات اقدس الهی است و بس، و با احساس قصور لیاقت و با اظهار تذلل و خوف و خشیت در مقابل مقام عظمت و کبریائی او، در برابرش خاضع و خاشع گردد.
البته اگر کسی به فضل الهی به این مهم دست یابد، در حقیقت موفق شده که زمینه های اُنس با معبود محبوب حقیقی را در قلب خویش ایجاد کند، و حلاوت حاصل از اسماء حسنی و صفات علیای الهی را با تمام وجود حس کرده و قلب او مَقرّ سلطان کبریا جَلَّ جلاله گردد، که در اثر آن قلب و زبان و ظاهر و باطن نمازگزار باهم موافق شده و با رفع حجاب های بین او و خداوند تبارک و تعالی به حقیقت نماز که معراج مؤمن برای وصول به قرب الهی است نزدیکتر گردد ان شاءَالله.