العالم - زلال قرآن
مستحب موکد است که نمازگزار قبل از ورود به رکوع و بعد از آن تکبیر بگوید و علت استحباب بیان «الله اکبر» این است که این ذکر شریف موجب می‌شود که نمازگزار با یادآوری مجدد مقام عظمت و کبریائی خداوند علیّ کبیر و تجسم انوار عظمت و عزّت و سلطنت و کبریایی حضرت حق سبحانه و تعالی، پایه‌های آن را در قلب خود مستحکم کند و با درک درست عجز و فقر و ذلّت و مسکنت خویش بتواند خود را برای حضور در منزل رکوع مهیّا و آماده نماید، به‌همین دلیل قبل از رکوع با بلند کردن دست‌ها (به علامت عبور از حُبّ دنیا و حُبّ ذات و پُشت سرگذاشتن همه ماسوی الله)، تکبیر می‌گوید و خداوند تبارک و تعالی را به مقام کبریائی توصیف می‌نماید تا وجود خویش را هرچه بیشتر و بهتر برای تسبیح و تنزیه و تقدیس و تعظیم و تحمید خداوند علیّ عظیم آماده کند و بتواند با قلبی پر از خوف و رجاء (خوف از تقصیر و قصور قیام به عبودیت حقیقی، و رجاء به فضل وعنایات الهی، و به امید توفیق در ادای درست تکالیف خود در برابر خداوند تبارک و تعالی)، مجوز تشرّف به پیشگاه با عظمت الهی را دریافت کند.
یکی از دلایل تاکید بر ذکر تکبیر مستحبی قبل و بعد از رکوع نماز این است که نمازگزار با شهود قلبی مجدد مقام عظمت و کبریائی حق تعالی، موجبات انقطاع از ماسوی الله و امکان وصول به قرب الی الله را برای خویش فراهم نماید و برای ورود به منزل توحید بیش ازپیش آماده و مهیّا گردد.