العالم - زلال قرآن
سجده حقیقی این ظرفیت را دارد که انسان را به مقام قرب الهی برساند.
در سجده بر خاک، نمازگزار باید به این نکته بسیار مهم هم توجه داشته باشد که روح او که نفخه الهی است و از اعلی مرتبه عالم هستی منشاء گرفته و اصل و حقیقت وجود اوست، برای رجوع به اصل خویش (در انّا الیه راجعون)، شدیداً نیازمند ارتباط و پیوند با منشاء پیدایش خود یعنی خداوند عزّوجل) است، و این پیوند زمانی محقق می شود که او بر عبور از دو مانع بسیار بزرگ «حُبّ دنیا» و«حُبّ ذات» موفق شود و این موانع بزرگ را از پیش پای خویش بردارد، و سجده و سرگذاشتن بر خاک مَذلّت (با جمع شرایط) این ظرفیت را دارد که نمازگزار را به این توفیق بزرگ برساند.
پس به قطعیت باید گفت: نماز و بخصوص سجده حقیقی فرصت بسیارخوبی ایجاد می کند تا نمازگزار با اغتنام آن، به رفع موانع مختلف پرداخته و با عبور از سدّ محکم آنها روح ملکوتی خویش را با خداوند سبحان پیوند دهد و بمقام قرب الهی برسد.
به همین دلیل، نمازگزار موظف است با باور قلبی حقایق بالا، به هنگام ادای ذکر شریف سجده پیشانی خود (که مرکز کِبر و غرور و منیّت و دلبستگی و وابستگی های او به دنیا و مافیهاست) را بر خاک مَذلّت گذاشته و با انقطاع الی الله از منیت و استکبار حاصل از تعلقات دنیائی و حُبّ ذات عبور کند و خود را برای وصول به عالم قدس و پیشگاه باعظمت الهی آماده کند ان شاءَالله.