العالم- آسیا
نارندرا مودی قرار است با تصدی پست نخست‌وزیری هند برای سومین دوره متوالی تاریخ‌ساز شود. او با بیش از یک دهه ماندن در قدرت، چشم‌انداز سیاسی هند را متحول کرده است. محبوبیت او از حزبش پیشی گرفته و همین امر انتخابات پارلمانی اخیر را به انتخاباتی تبدیل کرد که به طور فزاینده‌ای شبیه یک کارزار به سبک ریاست‌جمهوری بود.
اما، یک دهه رهبری نارندرا مودی کشور را عمیقا دچار اختلافات کرده است. منتقدان و مخالفان مودی می‌گویند سیاست " اول هندو" او باعث ایجاد نابرابری، ترویج نفرت‌پراکنی و حملات گستاخانه علیه اقلیت‌های کشور، به ویژه مسلمانان که ۱۴ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند، شده است.
"رعنا ایوب" در مقاله‌ای در روزنامه "واشنگتن‌پست" در مورد نتایج انتخابات هند نوشت: یک روز قبل از اعلام نتایج انتخابات، اکثر مسلمانان نگران از آینده خود، شب را صبح کردند؛ زیرا هند پیش از این شاهد چنین کمپین انتخاباتی نبود.
نویسنده به سخنرانی مودی، نخست‌وزیر هند در راجستان در پایان مرحله نخست رای‌گیری اشاره کرد اظهاراتی، که نه تنها برخی از حامیانش بلکه حتی تمام مسلمانان را شوکه کرد. مودی مسلمانان کشورش را تحت عنوان «نفوذی‌ها» و «کسانی که بچه‌های بیشتری دارند» توصیف و ادعا کرد مخالفان دولت او در صورتی که در نتیجه انتخابات به قدرت برسند، ثروت جمعیت هندو را در میان آنها توزیع خواهند کرد.
نویسنده همچنین به اظهارات افراط‌گرایانه مشابهی که از سوی وزرای دولت مودی و رهبران ارشد درباره شبح "جهاد عشقی" یعنی ازدواج مسلمانان با هندوها و "جهاد زمین" یعنی تصرف زمین‌ها در مناطق تحت کنترل هندوها در سراسر هند توسط مسلمانان مطرح کرده‌اند.
این نویسنده خاطرنشان کرد که با مشخص شدن نتایج انتخابات، فضا در صبح روز 4 ژوئن تغییر کرد، زیرا به نظر می‌رسید برخی از فعالان حقوق بشر پس از بررسی آخرین نتایج انتخابات در وب سایت کمیسیون انتخابات به آرامشی نسبی دست یافتند چرا که ایالت "اوتار پرادش" از ایالت‌های شمالی با اقلیتی بزرگی از مسلمانان از مجموع 543 کرسی مجلس نمایندگان، 80 کرسی را از آن خود کرده است.
در فیض آباد - محل معبد جنجالی رام جدید و جایی که هندوها تقریباً 80 درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند – رای‌دهندگان نامزدی از حزب سیاسی سوسیالیست سکولار سامجوادی را انتخاب کردند.
این یکی از بزرگ‌ترین شوک‌های انتخاباتی محسوب می‌شود که مخالفان حزب حاکم به مودی تحمیل کردند؛ زیرا به گفته "جاوید محمد" یکی از فعالان حقوق بشر، "مسلمانان هند عمدتاً وزن خود را پشت سر اتحاد هند گذاشته‌اند، زیرا معتقدند که سکولاریسم در این کشور در نهایت بر احزاب دین‌گرا غالب خواهد شد".
کاهش اکثریت آرایی که در حمایت از مودی باشد و افزایش تعداد ائتلاف هند به معنای تحمیل ضوابطی قوی‌تر بر سیاست‌های ضد اسلامی نخست‌وزیر است، به‌ویژه که احزاب مخالف وعده داده‌اند از قانون اساسی هند محافظت کنند.
علی جاوید، که رئیس یک اندیشکده کوچک به نام "شبکه نوس" است، اظهار داشت: این انتخابات درست است که به ادامه نخست‌وزیری مودی برای سومین دوره متوالی منجر شود اما اکنون بال‌های او شکسته شده و در تیررس شرکای کابینه ائتلافی‌اش است. از سوی دیگر، این نتیجه به مسلمانان "فضای تنفس" می‌دهد.
علی‌رغم سرکوب گسترده مسلمانان در جریان این رای‌گیری که به تیتر خبری رسانه‌ها تبدیل شد از جمله اینکه افسران پلیس آنها را با ضرب و شتم، مجبور به ترک شعب رای‌گیری می‌کردند، ولی این اقلیت دینی در هند برای دفاع از حقوق‌شان و حمایت از قانون اساسی کشورشان در این انتخابات حضوری چشمگیر داشتند.
یکی دیگر از فعالان آنچه در شهر "سامبال" در ایالت اوتار پرادش اتفاق افتاد را به عنوان یک "عدالت افسانه‌ای" توصیف کرد، جایی که حزب حاکم "بهاراتیا جاناتا" با 120000 رأی شکست خورد و باعث شد مسلمانان تا حدودی نسبت به آینده خود در هند احساس راحتی بیشتری کنند.
یکی از فعالان گفت: کسانی که تا کنون از بیان آزادنه دیدگاه‌های‌شان و مبارزه برای حقوق قانونی‌شان هراس داشتند می‌توانند حالا وارد میدان شوند.
این نویسنده ادامه داد که کشمیر - تنها ایالت با اکثریت مسلمان در هند - بالاترین میزان مشارکت رای دهندگان را در 20 سال گذشته به ثبت رسانده، و این همان چیزی است که کشمیری‌ها آن را "رای‌گیری برای شنیده شدن صدای خود" می‌نامند.
او به این نتیجه رسید که ممکن است برای مسلمانان و دیگر اقلیت‌ها در هند خیلی زود باشد که آینده‌ای کاملاً جدید را پیش‌بینی کنند، اما آنها می‌دانند که مشارکت فعال آنها این تغییری ملموس را ایجاد کرده، و اکنون ناامیدی آنها جای خود را به احساس خوش‌بینی داده است.
در هر صورت، پیروزی مودی تلخ و شیرین بوده است. حزب او بهاراتیا جاناتا اکثریت خود را در لوک سبها، مجلس سفلای پارلمان هند، از دست داد، در نتیجه آنها برای تشکیل دولت به متحدان‌شان وابسته خواهد بود. مودی در طول حرفه سیاسی طولانی خود هرگز مجبور به رهبری دولتی ائتلافی نشده است.