طرح مفهومی مانوئل دومینیگز شامل شهری کوچ‌نشین است که از زنجیرهای کاترپیلار شبیه نمونه‌های مورد استفاده در تانکها برخوردار است تا به سوی مناطق حاوی مشاغل بهتر برای ساکنین حرکت کند.
دومینیگز اظهار کرد: من می‌خواستم مدیریت ارضی بین ماده و انرژی ایجاد کنم که از چندین اثر مثبت برخوردار خواهد بود. این تاثیرات شامل تعادل مجدد جمعیت بین شهرها و روستاها، تجدید محیط و ارائه مشاغل جدید هستند.
این کلانشهر متحرک که «سازه بسیار بزرگ» نام داشته، از همه چیزهایی که از یک شهر انتظار دارید مانند امکانات ورزشی، رستوران، دانشگاه، بیمارستان و کتابخانه برخوردار است.
این اولین بار نیست که ایده طراحی یک شهر متحرک مطرح شده است. «شهر راهرو» توسط رون هرون انگلیسی اولین بار در دهه 1960 مطرح شده بود.
هرون در مجله معماری Archigram به نمایش ساخت سازه‌های رباتیک هوشمند عظیم پرداخته بود که آزادانه می‌توانند در جهان حرکت کنند.
وی پیشنهاد کرده بود که شهرهای متحرک مختلف می‌توانند به یکدیگر متصل شده و کلانشهرهای بزرگتر متحرک را در زمان نیز شکل داده و سپس دوباره از هم جدا شوند.
طراحی سازه بسیار بزرگ به توسعه طرح هارون با ارائه تولید انرژی پاک در زمان حرکت با استفاده از توربینهای بادی، پنلهای خورشیدی و نیروگاههای انرژی هیدروژنی پرداخته است.
به گفته دومینیگز، این حقیقت که شهر در اطراف حرکت می‌کند می‌تواند به عنوان راهی برای تشویق به احیای محیط زیست اطراف بجای تخریب آنها مورد استفاده قرار بگیرد.
می‌توان این طرح را به سادگی یک پروژه دانشجویی خواند اما دومینیگز معتقد است که این سازه بسیار بزرگ به لحاظ نظری قابل ساخت است.
این طراحی ممکن است یک مفهوم عجیب و غریب بنظر برسد اما با قرار داشتن تعدادی از شهرهای اصلی جهان در رکود اقتصادی، ممکن است به آینده خیلی دوری مربوط نباشد.