این پل که سال 1184 قمری در مسیر سنندج به همدان ساخته شده، در دوره‌های بعد به ویژه در دوره قاجاریه تعمیر و بازسازی شده است.
پل در زمان امان الله خان اردلان، تعمیر و مرمت کامل شد و بعد به دلیل خرابی و ویرانی بیش از حد، دوباره در سال ۱۲۶۸ قمری، توسط «میرزا رضا وزیر کردستانی» بازسازی شد.
وجود یک سنگ نبشته بر سینه کوه مجاور پل سال ۱۲۸۹هـجری قمری، حکایت از تعمیر و مرمت پل در زمان «ناظم الایاله میرزا غلام حسین خان» دارد.
پل به خط مستقیم ساخته شده و دارای حدود ۷۸ متر طول، ۳ متر پهنا و 6 دهانه با طاق‌های جناغی است. از نظر استحکام و توجه به عناصر مختلف تشکیل دهنده آن پل قشلاق از نمونه‌های خوب پل سازی دوره صفوی است.
عرض دهانه‌ها از شرق به غرب افزایش می یابد و از ۲۰/۲ متر به ۲۰/۴ متر می رسد. ارتفاع پل در بالاترین نقطه آن، از کف رودخانه به حدود ۶/۴ متر می رسد.
همچنین ارتفاع تیزه طاق از کف رودخانه از ۵/۱ متر تا ۵/۲ متر متغیر است. در دو سوی معبر روی پل، دو جان پناه به ارتفاع نیم متر کار شده است.
پایه‌های پل از دو طرف به صورت آب بر و مثلثی، شکل داده شده اند و روی آنها آبگذرهای کوچک تری به ارتفاع ۲۰/۱ و عرض ۸/۰ متر تعبیه شده است. کف پل سنگ فرش شده است. پایه‌های سنگی پل از کف سنگ فرش ۱ متر ارتفاع دارد. ساختمان اصلی پل با آجر اجرا شده است.
پل قشلاق که در سال 1354 کشف و بررسی و همچنین برای ثبت پیشنهاد شده بود، در سال 1375 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 1803 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.