به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم به نقل از "الوطن"، روزنامه نیویورک تایمز چاپ آمریکا در این گزارش آورده است که خاطرات زنان را همزمان با پخش فیلمی مستند تحت نام "السیدات اولا" در شبکه توئیتر منتشر کرده است، این فیلم مستند درباره انتخاباتی در عربستان است که زنان برای نخستین بار از حق رای دادن و نامزدی برای پست های محلی در آن برخوردار شدند.
در گزارش نیویورک تایمز آمده است که یکی از دختران سعودی می گوید: "بدون کسب اجازه و بدون همراه، اجازه نداریم حتی به سوپرمارکت برویم، و این مورد بسیار کوچک و ساده از فهرستی از ضوابط هولناکی است که باید از آنها تبعیت کنیم که در غیر این صورت، قانون شکن و متخلف به شمار می آییم".
وی افزود: سرپرستی مردان زندگی مرا جهنم کرده است دوست دارم ناهار را با دوستانم بیرون از منزل صرف کنم و آن حس ناامیدی را از خود دور کنم. من با کسب اجازه پدرم در بسیاری از امور موافقم زیرا او باید در جریان تمام مسائل من باشد؛ اما اعمال ضوابط و قوانین نادرست، سبب می شود تا روابط خانوادگی قوی از هم بپاشد.
نیویورک تایمز در گزارش خود آورده است که عربستان سعودی به صورت باورنکردنی یک جامعه مردسالارانه است؛ زنان بسیاری در این کشور از بازگو کردن داستان زندگی خود ترس و هراس دارند زیرا خویشاوندان مرد تحت نام سرپرست بر تمام جنبه های زندگی آنها نظارت دارند. عربستان یکی از کشورهایی است که بالاترین میانگین استفاده از توئیتر را دارد و شبکه های اجتماعی اشکال زندگی مردم در این کشور را برملا می کند.
بر طبق گزارش نیویورک تایمز، اغلب پیام های زنان سعودی بر مساله افسردگی و خشم و نارضایتی از ضوابط سرپرستی مردان بر زنان متمرکز می شود که آنها را وادار می کند تا از خویشاوندان خود(همسر، پدر، برادر و حتی پسر) برای سفر به خارج یا ازدواج و حتی درمان کسب اجازه کنند. البته برخی از زنان به این فرهنگ جامعه شان افتخار می کردند و نسبت به غریبه ها نوعی بی اعتمادی از خود نشان می دادند؛ اما اغلب خواهان ایجاد تغییر در جامعه بودند.
روزنامه نیویورک تایمز بخشهایی از پیام های زنان سعودی را بدون برملاکردن هویت آنها منتشرکرد و برای همه آنها پیغامی بدین مضمون فرستاد: "ما می خواهیم همچنان با یکدیگر در حال تماس باشیم... و در ارسال پیام به ما از طریق ایمیل درنگ نکنید".
زنان سعودی نیز نسبت به این پیام واکنش نشان دادند و برخی از اتفاقات زندگی خود در عربستان را برای این روزنامه ارسال کردند؛ رولا یک دختر 19 ساله به نیویورک تایمز نوشته بود: یک بار تصادف کردم اما آمبولانس از انتقال من به بیمارستان امتناع می کرد و تاکید داشت که باید ابتدا سرپرستم حاضر شود، من به شدت خونریزی می کردم تا این که سرپرستم از راه رسید و اگر اندکی تاخیر می کرد جان خود را از دست می دادم.
سارا یک زن 42 ساله که درریاض به عنوان پزشک مشغول به کار است، اظهار داشت: هر بار که می خواهم به مسافرت بروم باید به پسرم که یک نوجوان است بگویم که به من اجازه سفر بدهد.
همچنین زن دیگری نوشت: خواهرم بدون اجازه همسرش به کتابفروشی رفت و هنگامی که به منزل بازگشت، از دست شوهرش کتک خورد.
یک دختر سعودی 23 ساله نیز تاکید کرد که خانه را ترک کردم و به یک سازمان حقوق بشر در عربستان پناه آوردم و از مشکلاتم با پدرم سخن گفتم؛ اما این سازمان هیچ اقدامی نکرد و به من توصیه کرد پیش پلیس بروم و از آنها بخواهم امنیت مرا تامین کنند. زمانی که نزد پلیس رفتم، پدرم به پلیس اطلاع داده بود که من از خانه فرار کردم. به رغم آنکه همه چیز را به پلیس گفتم اما آنها اصرار داشتند که کار من اشتباه بوده است و با ترک خانه دست به جنایت هولناکی زده ام و مرا تحت بازداشت قرار دادند. سه روز در حبس انفرادی بودم سپس مرا به زندان زنان جنایتکار منتقل کردند.
زن دیگری به نام دینا که در ریاض زندگی می کند و 21 سال سن دارد، گفت: به رغم نیاز مالی، به من اجازه کار داده نمی شود، همچنین پدرم تمام احتیاجات مرا تامین نمی کند. او 4 زن دارد. به من اجازه سفر به همراه مادرم نمیدهد. او به شدت مرا تحت کنترل قرار می دهد و حتی به ما اجازه نمی دهد که دوستانی داشته باشیم و با آنها رفت و آمد کنیم. مرا وادار می کرد که بر طبق اعتقادات و باورهای او زندگی کنم.
210-211-9