به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه العالم ولید جنبلاط در این یادداشت هفتگی در حالی حملات همه‌جانبه‌ای را خطاب به نظام حاکم در سوریه صورت داده که تجربه نشان داده وی بیش از آنکه سیاستمداری بر اساس عقیده و باور باشد، فردی است که بر اساس یک ضرب‌المثل ایرانی«در حزب باد» به سر می‌برد و نگاه به جیبش می‌کند تا عقیده‌اش.
آقای جنبلاط که مشخص نیست خود وی را می‌توان با کدامین سیاستمدار مقایسه کرد – شاید چنین فرد و شخصی را نتوان یافت – در طول چند سال گذشته مرتب به تغییر موضع و دیدگاه همت گماشته و زمانی زیر بیرق عربستان، آمریکا، فرانسه و 14مارس دنبال خونخواهی مرحوم رفیق الحریری بود و سوریه را به قتل وی متهم می‌کرد ولی هنگامی که دید بازی به نفع سوریه و جبهه مقاومت در حال برگشتن است او نیز بازگشت و به مخالفت با 14 مارس روی آورد.
جنبلاط که سمبه پر زور سوریه در لبنان را دیده بود و ملاحظه می‌کرد که در لبنان سیاستمداران این کشور همچنان به نظام حاکم در سوریه به عنوان حامی بزرگ خود می‌نگرند و از سوی دیگر از دادگاه حریری آبی گرم نخواهد شد، چمدان‌ها را بست و به دمشق رفت تا از اینکه به دولت سوریه تهمت‌های ناروا زد و بشار اسد را مسول ترور حریری خطاب قرار داده، واژه‌ای معادل «غلط کردم» به کار ببرد، امروز بار دیگر حملات خود را علیه سوریه از سر گرفته به این گمان که دیگر آن بازی قدیمی تکرار نخواهد شد.
در لبنان کسی روی حرفهای ولید جنبلاط به عنوان یک سیاستمدار با ثبات و با اندیشه حساب نمی‌کند و آنچه هم که از رای دروزی‌های ساکن کشور دارد بدون شک در دوره‌های بعد به دیگر احزاب برخواسته از این قومیت لبنانی خواهد رسید اما سخن اینجاست که آیا پس از پایان ناآرامی‌های سوریه – که نمی‌تواند تا ابد ادامه داشته باشد – وی دوباره می‌تواند راهی دمشق شود؟ آیا اینبار غلط کردم هم می‌تواند عفو دولت سوریه را برای وی به همراه داشته باشد؟
جنبلاط که چشمش را به روی جنایت‌های گروه‌های مسلح سوریه بسته و از دروزی‌های این کشور می‌خواهد تا به مخالفت مسلحانه علیه دولت مرکزی روی بیاورند، با این اقدام خود با بی‌ثباتی و ناامنی در سوریه کمک کرده و عملاً به یکی از طرف‌های دعوا در این کشور تبدیل شده است.
شاید جنبلاط تا امروز توانسته از آب گل‌آلود ماهی بگیرد، اما وای به روزی که خیاط در کوزه افتد و این سیاستمدار پیر لبنانی که شطرنج‌باز حرفهای در این عرصه به شمار می‌رود چوب این حرکت اشتباهش را بخورد و این آخرین میخ به تابوت چند دهه خانواده وی بر قومیت دروزی لبنان باشد چرا که افرادی مانند طلال ارسلان و حتی سمیر قنطار برای چنین روزهایی آماده شده‌اند.