العالم - سوریه
خبر:
مایک روبسون نماینده سازمان ملل در امور غذا و کشاورزی می گوید در سوریه تامین نان به چالشی بزرگ تبدیل شده است.
تحلیل:
- اولین نکته در این اظهار نظر تایید این مطلب است که تحریمهای آمریکایی موسوم به" سزار"برخلاف ادعاهای آمریکا، دو حوزه "غذا" و"دارو" را هم مانند سایر حوزه ها شامل شده است.
- از زاویه ای دیگر تحریمهای سوریه در شرایطی که حالا 9 ساله شده و در واقع با تحریم اخیر سزار تکمیل تر شده اند اما از اثرگذاری موردنظر آمریکا همواره بی بهره بوده اند. عبور از تحریمهای اقتصادی کنونی بی گمان سخت تر از عبور موفق از سالهای بحران و جنگ برای مردم سوریه نیست، مردمی که بر استراتژی "مقاومت "بجای بازگشت خشونت و جنگ شدیداً اصرار دارند.
- در واقع تکمیل تحریمهای سوریه با "قانون سزار" اعترافی روشن از سوی آمریکا بر شکست در جنگ تحمیلی 9 ساله بر مردم سوریه است.
- فشارهای اخیر آمریکا بر ملت سوریه در خصوص غذا و دارو در شرایطی صورت می پذیرد که همچنان بخش قابل توجهی از مناطق حاصلخیز سوریه در دست مخالفان دولت است. این بدان معناست که آمریکا از سالها پیش هم عدم توفیق خود در جنگ با سوریه را پیش بینی می کرده است و هم برای چنین روزهایی نقشه می کشیده است، نقشه هایی از جنس نان و معیشت مردمی تا به عنوان رکن مکمل و به تعبیری "تیرخلاص" بر مقاومت ملی سوریه وارد معادلات قدرت کند.
- در شرایطی که با بستن مرزها، ایجاد اختلال در مبادلات بانکی، حمله هدفمند به ارزش لیره در برابر دلار و ... آمریکا کوشیده است تا با محروم کردن مردم سوریه از اولیات معیشت، ایشان را در برابر دولت این کشور قرار دهد اما آنکس که بیش از همگان بر بی تاثیری این اقدامات ایمان دارد ملت سوریه، دولت این کشور و بالاخره متحدان سوریه هستند. سفر چند روز پیش رییس ستاد کل نیروهای مسلح ایران به سوریه از یک سو، حمایت صریح و پرقوت سید حسن نصرالله از دولت و ملت سوریه در کنار توجه به این نکته که روسیه بزرگترین تولید کننده گندم در جهان است محاسبات آمریکایی در به زانو درآوردن سوریه را پس از 9 سال فتنه انگیزی با سوالاتی جدی مواجه می کند.
- کلام آخر اینکه در میدان پیش رو به نظر می رسد روزهای سخت نه در انتظار ملت و دولت سوریه بلکه در کمین ترامپ و آمریکاست. انتخابات امریکا در حالی بناست چند ماه دیگر برگزار شود که سبد سیاست خارجی ترامپ بویژه در ارتباط با محور مقاومت کاملاً خالی است. به نظر می رسد آمریکا در ماجرای سوریه به دونده ای میماند که حاصل دویدنش فقط و فقط پاره شدن کفشهایش است.