العالم _ زلال قرآن
ازآنجا که هرمخلوقی ازمخلوقات عالم مظهراسمی ازاسماء الله بوده ودربدوخلقت ازآن منشاء گرفته است.
به گواه آیات 68 و69 سوره مبارکه زمر:
« وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّـهُ ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرَىٰ فَإِذَا هُمْ قِيَامٌ يَنْظُرُونَ. وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا ...»
ترجمه: (و صیحه ای در صور (اسرافیل) بدمند تا جزآن که خدا (بقای او) خواسته دیگر هرکه درآسمانها و زمین است همه یکسرمدهوش مرگ شوند، آن گاه صیحه دیگری در آن دمیده شود که ناگاه خلایق همه (از خواب مرگ) بر خیزند و نظاره (واقعه محشر) کنند. و زمین (محشر) به نور پروردگار روشن گردد...).
با برپائی قیامت کبری همه مخلوقات عالم (آنچه درآسمانها و زمین است) درصحنه محشرگرد می آیند ونظاره گر اتفاقاتی خواهند بود که درآن واقع می شود، سپس سراسرمحشربه نورمطلق پروردگارروشن می گردد، دراین حالت است که نور تمامی مخلوقات عالم (ازبزرگترین تا کوچکترین آنها)، وهویت وجودی آنها که به شهادت این فرازازآیه 35 سوره مبارکه نور:
« اللَّـهُ نُورُالسَّمَاوَاتِ وَالْأَرْض ...»
ترجمه:(خدا نور (وجودبخش) آسمانها و زمین است...).
دربدوخلقتشان افاضه خداوند رحمان درحق آنها بوده و بواسطه آن نورهستی یافته اند، درنورمطلق الهی مستهلک ونا پدید می گردد وبه هدایت آیات 26 و27 سوره الرحمن هرچیزی به اسمی ازاسماء الله و به وجهی از وجه الله که مبداء پیدایش آن بوده رجوع می کند و درآن فانی شده و به بقای آن اسم شریف بقا وجاودانگی می یابد.