العالم – نظرکده
در این میان ذکر چند مساله ضروری است؛ اول آنکه دولت جو بایدن رییس جمهوری آمریکا، از ضعف بین المللی رنج می برد، زیرا در نتیجه فروپاشی نظام تک قطبی، در حال از دست دادن نفوذ و موقعیت استراتژیک خود در سطح جهانی است، دوم آنکه این دولت اطمینان دارد که اگر وضع فعلی تا 5 سال آینده به همین منوال ادامه یابد ایران می تواند بر تحریم ها غلبه کند، بنابراین خواستار امضای توافقنامه است.
آنچه مانع از امضای توافقنامه در این مرحله از سوی آمریکا می شود وجود نوعی درگیری داخلی و ارزیابی طرفهای مختلف درباره امضای این توافق بر اساس نتایج انتخابات میان دوره ای است که قرار است در پایان سال جاری برگزار شود.
پژوهشگران معتقدند که اگر این مذاکرات تاثیری منفی بر انتخابات بگذارد، بایدن تصمیم به تعویق امضای توافق می گیرد زیرا نمی خواهد اکثریت را از دست بدهد.
البته این موضوع به نفع ایران است زیرا تضمین‌هایی که درباره عدم خروج آمریکا از توافق در آینده را می خواهد، می بایست در کنگره ای قوی و در زمان ریاست رئیس جمهوری قوی محقق شود که تحقق آن نیازمند انتظار برای برگزاری انتخابات آتی آمریکاست.
از سوی دیگر کارشناسان سیاسی، تسلیم شدن آمریکا را در برابر فشارهای اسرائیلی و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس درباره امضای توافق هسته ای با ایران بعید می دانند.
حتی زمانی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا در سال 2018 به ظاهر تحت فشار رژیم صهیونیستی و اعراب از توافق هسته ای خارج شد، این اقدام نتیجه آن فشارها نبود، بلکه فرصتی برای جلب نظر عربستان سعودی بود تا ترامپ بتواند صدها میلیارد دلار از طریق فروش سلاح از ریاض دریافت کند.
کارشناسان می گویند که ایالات متحده منافع ملی خود را بالاتر از همه امور می داند، خواه این ملاحظات مرتبط با متحدان عرب یا مرتبط با رژیم صهیونیستی باشد، لذا در صورتی که آمریکا به این نتیجه برسد که توافق هسته ای منافعش را تضمین می نماید، به فشارهای اسرائیلی ـ عربی اهمیتی نمی دهد.
پژوهشگران پیش بینی می کنند که ایالات متحده بدون توجه به فشارهای اسرائیلی ـ عربی، به امضای توافق هسته ای با ایران در دوره آتی مبادرت خواهد کرد.