العالم - عراق
بنابر گزارش ان‌پی‌آر، بیش از 5000 عراقی پس از اینکه کشورشان هفته گذشته توسط یک طوفان شن شدید درنوردیده شد، به مراقبت های پزشکی نیاز پیدا کردند. دست‌کم یک نفر در این رخداد کشته شد. این هفتمین طوفان بزرگ شن بود که در یک ماه گذشته کشور را درنوردید. در حالی که طوفان های شن در این منطقه از جهان غیرمعمول نیستند، فراوانی و شدت فزاینده آنها باعث نگرانی کارشناسان آب و هوا شده است.
عزم الواش، بنیانگذار و مدیر عامل گروه محیط زیست Nature Iraq، در این خصوص به رادیوی ملی آمریکا (ان‌پی‌آر) گفت: آوریل (اواسط فروردین تا اواسط اردیبهشت) ماهی است که آب و هوا از زمستان به تابستان تغییر می کند. و همیشه همینطور است - ما بادهایی را داریم که این طوفان های شن نارنجی رنگ را تولید می کنند که به نوعی همه چیز را می پوشاند. وقتی طوفان شن از یک منطقه عبور می کند، همه چیز پشت سر آن نارنجی می شود و همه چیز با لایه نازکی از غبار پوشیده می شود.
او درباره پیامدهای این طوفان‌ها برای سلامت مردم گفت: من یکی از قربانیان این طوفان های شن هستم. من در واقع با وقوع این طوفان شن دچار حملات آسم می شوم. من باید داخل بمانم. و حتی اگر در داخل بمانید، واقعاً از آن ذرات کوچک فرار نمی کنید. بنابراین دشواری در تنفس باعث آسیب به افراد پیر و جوان می شود. همراه با آن، افزایش دما وجود دارد. پیش بینی می شود که مدل های دما در حال افزایش باشند. این موضوع شوخی نیست. این وضع واقعاً برای عراق یک تهدید وجودی محسوب می شود.
الواش درباره علت یا علل ایجاد این طوفان‌ها گفت: تغییرات آب و هوایی الگوهای آب و هوا را شدیدتر و مکرر تر می کند. اما متاسفانه عراق زمین های قابل کشت خود را به دلیل بیابان زایی و شور شدن از دست داده است. مقامات عراقی در مورد تغییرات آب و هوایی به عنوان دلیل همه اینها صحبت می کنند. من نمی توانم انکار کنم که تغییرات آب و هوایی بخشی از این معضل است، اما به بهانه ای آسان برای عمل نکردن هم تبدیل شده است. در واقع آنها می توانستند 20 سال یا 30 سال پیش با این وضع مقابله کنند. آنها می توانستند از شدت گرفتن این وضع جلوگیری کنند. مقامات عراقی می توانستند 20 سال گذشته را صرف نوسازی زیرساخت های آبیاری، کاهش تلفات زمین های کشاورزی به دلیل شور شدن، کاهش بیابان زایی، توقف فعالیت های مرتعی یا محدود کردن فعالیت های مرتعی به مناطق خاص کنند. اما این کار انجام نشده است.
او در پایان درباره امید به بهبود این وضع گفت: 40 سال طول کشید تا به اینجا برسیم. بهبودی و دور شدن از این وضع خیلی بیشتر طول می کشد. کاری که باید انجام دهیم این است که آبیاری را نوسازی کنیم تا تلفات ناشی از بیابان زایی را کاهش دهیم. ما باید کاشت درختان خرما را افزایش دهیم و کمربند سبز ایجاد کنیم. البته ایجاد همه اینها یک یا دو دهه طول می کشد. اما یک چیز را خوب آموخته ام - طبیعت توانایی درمان شدن دارد. ما فقط باید تأثیر بشر را از آن حذف کنیم.