العالم - زلال قرآن
مذموم یا ممدوح بودن مواهب دنیائی به نوع استفاده ازآنها بستگی دارد.
ازتامل درآیه 14 سوره مبارکه آل عمران:
« زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِالْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَٰلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاللَّـهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ»
ترجمه: (مردم را حبّ شهوات نفسانی، از میل به زنها و فرزندان و همیان‌هایی از طلا و نقره و اسبهای نشان دار نیکو و چهارپایان و مزارع در نظرزیبا و دلفریب است، (لیکن) اینها متاع زندگانی (فانی) دنیاست و نزد خداست منزل بازگشت نیکو).
این حقیقت آشکارمی شود که متاع مادی دنیائی، وسائط وابزار هائی هستند که خداوند رحمان آنها را برای بقا واستمرارحیات و زندگی دنیائی آدمیان خلق کرده و دراختیارآنها قرار داده است تا بواسطه آنها بتوانند امکان رشد و تعالی قوای روحی ومعنوی و وصول به منزلگاه نیکو دربهشت رضوان الهی را که ارزشمند ترین موضوع زندگی آنهاست، برای خویش فراهم سازند.
پس مواهب دنیا که ابزارتکامل روحی انسان هستند، ذاتاً نه مذموم هستند و نه ممدوح، بلکه ممدوح یا مذموم بودنشان به نحوه استفاده ومیزان علاقه و وابستگی آدمی به آنها و تاثیری که درمیزان توجه به خدا یا غفلت ازاو دارند مُعیّن می گردد، زیرا اگرازآنها درجهت تسهیل کردن راه تقرب وجلب رضا ورضوان الهی ودر راستای رسیدن به کمال معنوی و روحی استفاده گردد، علاقه به آنها (بارعایت تمام ضوابط شرعی درکسب ومصرف آنها) امری ممدوح، و اگردرخلاف جهت آن مورد استفاده قرا گیرند مذموم خواهد بود.