العالم - زلال قرآن
روح انسان که بِالذّات جوهری است لطیف وپاک وملکوتی که درابتدای حیات دنیائی فقط به خداوند سبحان توجه دارد، ولی ازآنجا که برای بقا واستمرارحیات دنیائی الزاماً باید به جسم مادی تعلق پیدا کند، بناچارباید محدودیت های جهان مادی را نیزبپذیرد، لذا به مواهب مادی گرایش پیدامی کند، وبه سبب لذت هائی که ازبهره مندی ازآنها می برد، به آنها علاقه پیدا کرده وتدریجاًبه آنها وابسته می شود، با گذرزمان وبا متنوع شدن نیازهای مادی وعوامل پاسخگوی به آنها، اشتغال ذهن و فکر آدمی به مواهب مادی نیزدامنه وسیع تروشدیدتری پیدا می کند وتاجائی پیش می رود که درذهن انسان دیگرجا و فرصتی برای توجه به خدا باقی نمی ماند، این امرموجب می شود تا کم کم آدمی ازخدا وامورمعنوی غافل شده وبا سرگرم شدن به لذت های زودگذرزندگی دنیائی، سعادت حقیقی خویش (که از راه انجام با توجه عبادات حاصل می شود) را بدست فراموشی بسپارد.
بدیهی است که این امربه عبادات هم تسرّی پیدا کرده وچنین کسانی به هنگام انجام عبادات خاص (مثل نمازکه وصول به حقیقت آن جزبا توجه وحضورقلب کامل امکان پذیرنمی شود) هم نمی توانند یا به سختی می توانند ذهن و فکرخود را ازاشتغال به دنیا ومافیها وامورروزمره زندگی جدا کنند وتمام توجه خود را به خداوندعزّوجل معطوف نمایند، بهمین دلیل توجه و حضورقلب درنمازازجمله سخت ترین کارها برای آنهاست، وآنان بطورمکرر در نمازمبتلا به سهو وغفلت شده ودرانجام امورظاهری نمازهم دُچارمشکل می شوند و نمازمخدوش یا باطل اقامه می کنند.