العالم - زلال قرآن
از آنجا که به گواه آیات زیر:
1 – آیه 1 سوره مبارکه جمعه: « يُسَبِّحُ لِلَّـهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ»
ترجمه: (هرچه در آسمانها و زمین است همه به تسبیح و ستایش خدا که پادشاهی منزّه و پاک و مقتدر و حکیم است مشغولند).
2- آیه 44 سوره مبارکه اسراء: « تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَـٰكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا»
ترجمه: (هفت آسمان و زمین و هر که در آنهاست همه به ستایش و تنزیه خدا مشغولند و موجودی نیست درعالم جز آنکه ذکرش تسبیح و ستایش حضرت اوست و لیکن شما تسبیح آنها را فهم نمی کنید، هماما او بسیاربردبار و آمرزنده است).
تمامی مخلوقات عالم هستی (اعم از: جمادات، نباتات، حیوانات، ملائکة الله، و ...) با همه وجود، استعداد و توانائی های خود، به عبادت و عبودیت محض الهی و حمد و ستایش خداوند سبحان مشغول بوده و در برابر او راکع، ساجد، تسبیح گوی و تنزیه کننده ذات اقدس الهی هستند، لذا می توان گفت: تمام آسمان ها و زمین، مصلی و معبد عام خداوند هستند. پس انسان هم با درک این حقیقت که کل عالم، مسجد ربوبیت و مکان مجالست، اُنس و اُلفت با حضرت باری تعالی است، و بر او (نوع بشر) که خداوند رحمان او را اشرف مخلوقات عالم هستی و مسجود ملائکة الله و لایق مقام رفیع خلیفة الهی قرارداده، فرض است که با اخلاص تمام و در همه لحظات عمر، خود را درمصلّی و محراب عبادت و عبودیت خداوند سبحان احساس کند و با تمام وجود و با تمام توان جسمی و روحی به تهلیل، تکبیر، تحمید، تسبیح و تنزیه ذات اقدس الهی بپردازد.