العالم ـ فلسطی اشغالی
به گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین، با وجود سرمای زمستان که معمولاً مصرف آب را کاهش میدهد، بحران نه تنها فروکش نکرده، بلکه روز به روز عمیقتر شده است؛ تا جایی که چند لیتر آب در شبانه روز به آرزویی دور از دسترس برای خانوادههای فلسطینی تبدیل شده است.
آبی که دیگر نمیرسد
در هر محله، مردم در پی صدای تانکرهای آب میدوند؛ صدایی که برای آنان همانند ندای امید است. اما رسیدن تانکرها همیشه به معنای دریافت آب نیست؛ صفهای طولانی، مقادیر اندک و توزیع نوبتی، بسیاری را دست خالی بازمیگرداند.
محمد حموده، آوارهای در منطقه المواصی در خان یونس، سطل خالیاش را نشان میدهد و میگوید: «روی دریا زندگی میکنیم اما از تشنگی میمیریم. آبی که به ما میرسد، حتی نیاز یک نفر را هم برطرف نمیکند؛ چه برسد به یک خانواده.»
او با اشاره به اطراف ادامه میدهد: «آبی که زیر زمین پیدا میشود هم دیگر قابل استفاده نیست؛ زیرساخت نابود شده، چاهها آلودهاند، و هیچ چیز تصفیه نمیشود.»
بحرانی فراتر از کمبود آب
طی ماههای جنگ، تقریباً همه چاهها، خطوط انتقال، مخازن و ایستگاههای آب در نوار غزه هدف حملات قرار گرفتند. کامیونهای آبرسان و حتی کارگران و آوارگانی که برای یافتن آب حرکت میکردند نیز در تیررس قرار داشتند.
در نبود سوخت، اندک تاسیسات باقی مانده نیز از کار افتادهاند. عادل ابو مهلدی، که بر خط آب یک مزرعه تکیه دارد، میگوید: «پمپ چاه با انرژی خورشیدی کار میکند. روزهای ابری یعنی خاموشی کامل… و بازگشت به جستجوی طاقت فرسای آب.»
عبد الرحمن الأسطل هم روایت میکند: «چاهی که محله را سیراب میکرد، در حمله اخیر ویران شد. حالا خانواده ما نیز مثل همه، هر روز در صفهای طولانی میایستد.»
آبی که با بهای گزاف خریداری میشود
در نبود منبع ثابت، خانوادهها ناچار شدهاند آب را از تانکرها و مخازن خصوصی تهیه کنند. ابوتامر عاشور توضیح میدهد: «هزار لیتر بین ۸۰ تا ۱۰۰ شِیکِل (حدود ۲۱ تا ۲۷ دلار) است. مبلغ سنگینی است و نهایتاً دو تا سه روز برای دو خانواده دوام میآورد. اما چه انتخابی داریم؟ آب که کالای لوکس نیست.»
با این همه، حتی این آب نیز محدود، گران و اغلب ناسالم برای آشامیدن است.
فروپاشی زیرساخت و هشدارهای جهانی
منابع محلی میگویند رژیم اشغالگر در طول جنگ آب، غذا و دارو را به ابزار فشار تبدیل کرده و بیش از ۹۰ درصد زیرساختهای حیاتی غزه را نابود کرده است. در پنجاه روز گذشته، تنها سوختی به غزه وارد شده که برای پنج روز فعالیت تاسیسات آبی کفایت میکرد؛ فاصلهای که هیچ سامانه خدمات شهری توان تحمل آن را ندارد.
پدرو آروخو–آگودو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور آب هشدار داد که غزه در آستانه فاجعه بهداشتی قرار دارد. او گفت: «نزدیک به ۹۰ درصد ایستگاههای تصفیه آب از کار افتادهاند و آلودگی شدید منابع موجود خطر شیوع بیماریهای کشنده مانند وبا را افزایش داده است.»
زندگی در لبه تشنگی
غزه امروز شبیه شهری است که سالها به عقب پرتاب شده؛ بدون زیرساخت، بدون سوخت، بدون امکان تولید یا تصفیه آب. هزاران خانواده بین آوارگی و کمبود آب گرفتارند؛ چشم به راه باران، یا تانکری که شاید امید کوتاهی بیاورد.
در این شرایط، مردم راه حلهای ابتدایی اما ناگزیر میآفرینند: کشیدن خطوط مشترک بین چادرها، تنظیم صفهای توزیع آب، تلاش برای احیای چاههای نیمه مخروبه… اما این راهکارهای کوچک در برابر بحرانی به این وسعت تاب نمیآورند.
غزه همچنان بر لبه تشنگی زندگی میکند؛ تشنه، محاصره شده و چشم انتظار روزی که آب، دوباره حق طبیعی باشد نه امتیازی کمیاب.