"تونی کارون" در مقاله ای در مجله آمریکایی "تایم" نوشت: می توان گفت که بسیاری از منتقدان باراک اوباما، از حامیان اشغال عراق هستند؛ به همین دلیل طبیعی است که آنان بشدت به خروج نیروهای آمریکایی از عراق اعتراض کنند؛ ولی به نظر می آید که دولت اوباما نیز اکنون حقایق را پذیرفته، بصورتیکه هیلاری کلینتون وزیر امورخارجه اخیرا به تهران هشدار داد که تعهد نظامی واشنگتن به بغداد را دست کم نگیرد.
کارون خاطرنشان کرد: ولی این اظهارات کلینتون با لبخندی تمسخر آمیز از سوی رییس جمهوری ایران مواجه شد؛ احمدی نژاد در مصاحبه ای به شبکه سی ان ان آمریکا گفت که روابط تهران و بغداد با خروج آمریکا تغییری نمی کند؛ امری که بدون شک درنتیجه روابط خوب ایران با دولت و پارلمان عراق است.
این نویسنده آمریکایی تاکید کرد: از نخستین انتخابات سال 2005 در عراق و انتخابات دولتهای بعدی عراق، این کشور همواره بدست سیاستمداران شیعه اداره شد که روابط خوب و نزدیکی با ایران داشته اند. دولت مستقل نوری مالکی که چهره ای ملی دارد، تمایلی ندارد اهداف آمریکا را در منطقه پیاده کند؛ اهدافی که کمترین آن، تلاش واشنگتن برای منزوی کردن ایران است!
این نویسنده آمریکایی، حملات نظامی آمریکا به منطقه را به نفع ایران دانست و گفت: ایران طی دهه قبل از سوی دشمن خود صدام تحت فشار بود، و از طرف شرق نیز با خطری کمتر از صدام، یعنی از سوی طالبان تهدید می شد؛ ولی دولت جرج بوش با حمله به این دو، خدمتی حماسه ای به ایران کرد.
کارون اظهار داشت: صدام با کمک مستقیم سعودی ها و آمریکایی ها طی 8 سال حمله ای سنگین را علیه جمهوری اسلامی ایران صورت داد؛ جنگی که هدف از آن نابود کردن انقلاب نوپای این کشور بود؛ صدام در این جنگ برای رسیدن به این هدف، در استفاده از سلاح های شیمیایی تردیدی به خود راه نداد. طالبان نیز که گروهی ضد شیعی است، در سال 1997 دیپلماتهای ایرانی در افغانستان را به قتل رساند، امری که ایران را در آستانه جنگ با افغانستان قرار داد.
کارون تاکید کرد: رهایی از رژیم صدام و طالبان، حتی قبل از اقدام جرج بوش رییس جمهوری آمریکا هدفی دیرینه برای ایران بود. از آن زمان ایران در منطقه از نظر جغرافیای سیاسی شکوفا شد، و نفوذ آمریکا در منطقه نیز محدودتر شد.
کارون اظهار داشت: آمریکا در ابتدا این تفکر را داشت که عراق پس از صدام، به پایگاهی برای نیروهای آمریکایی در منطقه تبدیل خواهد شد.
این نویسنده آمریکایی با اشاره به حمله آمریکا به فیلیپین در اوایل قرن بیستم گفت: ژنرال آمریکایی "جی گارنر" که پس از سقوط بغداد بعنوان حاکم آمریکایی در عراق تعیین شد، دیدگاهش را درباره آینده روابط عراق – آمریکا چنین توصیف می کند: "فیلیپین در آن زمان بعنوان ایستگاهی برای سوخت گیری کشتی های ما بود، امری که به ما کمک کرد حضوری قوی در اقیانوس آرام داشته باشیم؛ این امر نیز طی دهه های آینده در عراق برای ما تکرار می شود، این کشور پایگاه ما برای سوخت و انرژی است، و حضور ما را در منطقه خاورمیانه تا حد بسیار زیادی تقویت می کند".
کارون تاکید کرد: ژنرال گارنر 3 هفته را به تلاش برای بازسازی عراق گذراند، و پس از آن "پل برمر" جایگزین او شد. برمر کارشناس عملیات ضد تروریستی بود که تصمیمی بسیار فاجعه آمیز برای انحلال ارتش عراق گرفت. وی معتقد بود که 3 سال زمان نیاز است تا عراق به مرحله دمکراتیک منتقل شود، و این کشور طی این مدت باید از سوی گروهی که آمریکا آنها را تعیین می کند اداره شود.
کارون افزود: ولی آمریکا در نهایت در شناخت مردم عراق شکست خورد، زیرا عراقی ها هیچ تمایلی نداشتند که کشورشان به سکویی برای عرض اندام آمریکا در منطقه تبدیل شود؛ و دولت آمریکا به آنها تحمیل کند که چه دولتی در عراق حکومت کند. آیت الله سیستانی هیچ کدام از مسئولان آمریکایی را به حضور نپذیرفت، تا این دیدار بمعنای مشروعیت بخشیدن به اشغالگری نباشد. این امر آمریکایی ها را در تنگنا قرار داد. آیت الله سیستانی اصرار کرد که عراقی ها باید خودشان دولتشان را انتخاب کنند، و به همین منظور از مردم دعوت کرد برای حمایت از این مسأله به خیابانها بریزند؛ درنتیجه این تحرک شورای حاکم در عراق که آمریکایی ها آن را منصوب کرده بود، مجبور شد طرح برمر را کنار گذاشته و به خواست مردم تن دهد.