العالم _ سوریه
توافق ما بین روسیه به نمایندگی از حکومت اسد و ترکیه به نمایندگی مسلحین و مخالفین حاضر در سوریه و به ویژه ادلب که چند روز پیش در سوچی روسیه صورت پذیرفت اگر چه مورد استقبال قرار گرفت و امیدها را نسبت به بازگشت آرامش به سوریه زنده کرد اما اتفاقات بعد از آن حکایت از این دارد که پرونده ادلب و سوریه همچنان برای بازیگران عرصه سوریه باز است و همچنان بایستی نسبت به توطئه های احتمالی در آینده، هم سوریه و هم متحدانش هوشیار و مراقب باشند. ذیلا برخی از شواهد موید این نگاه ذکر می شود؛
اول. اگر چه با توافق سوچی ادعای آمریکایی_غربی امکان استفاده دولت سوریه از سلاح شیمیایی در بازپس گیری ادلب کاملا رنگ باخت و به تعبیری دول مدعی در این خصوص خلع سلاح شدند اما گویی این پایان ماجرا نبود و نیست. ادعای دو روز پیش یک قاضی فرانسوی "که اعلام داشت حداقل تا پایان سال جاری در ژنو بنام" کاترین مارشی میلادی نتایج دو تحقیق بین المللی علیه دولت سوریه _مبنی بر مبادرت این دولت به جنایات جنگی علیه مردم سوریه_ را عرضه خواهد کرد، دلیلی است بر آنکه همچنان محافل غربی دست از کار نکشیده و مشغول تولید ادعا علیه نظام سوریه اند. بدیهی است وجود جماعات مسلح در ادلب از هر دو گونه خوش خیم یا بدخیم آن امیدواری ها در نا آرام سازی این کشور را برای دول غربی همچنان زنده نگه میدارد. این در حالی است که کلی گویی های این قاضی فرانسوی و پرهیز او از اشاره به جزئیات، این گمانه را تقویت می کند که در پرونده های وعده داده شده امکان هر گونه دخل و تصرفی برای رسیدن به هدف موجود خواهد بود.
دوم. بلافاصله بعد از نشست سوچی ماجرای حمله به لاذقیه از سوی اسرائیل شکل گرفت و در عین حال رژیم صهیونیستی از ۲۰۰ حمله هوایی و موشکی در سوریه و بر ضد جمهوری اسلامی در این کشور خبر داد. در همین حال جنگنده های اسرائیلی با سپر قراردادن هواپیمای ایل ۲۰ روسی و سقوط آن به شکل رسمی این پیام را اعلام کردند که نه تنها از توافق سوچی به دلیل نادیده انگاشتن حضور ایران در سوریه ناراضی اند بلکه مادامی که این حضور ادامه یابد از دشمنی و البته هجوم نظامی کوتاه نخواهند آمد. صرف نظر از اینکه اسرائیل به چه میزان در عملیاتی کردن این تهدیدات موفق شود، واقعیت آن است که مفهوم این مواضع و البته هجمه ها آن است که ماجرای سوریه و جنگ در آن حتی با ختم غائله ادلب خاتمه نخواهد یافت. ایران به درخواست سوریه در این کشور حاضر است و تا بازگشت کامل ثبات و امنیت به سوریه در آن باقی خواهد ماند. بی شک مشکل اسرائیل با حضور ایران در سوریه نه به خاطر حضور صرف ایران و همراهانش در محور مقاومت، بلکه بدان خاطر است که این حضور مساوی است با امنیت و ثبات سوریه، امنیت و ثباتی که بیش و پیش از هر چیز تهدید کننده امنیت اسرائیل است.
سوم. حضور آمریکا در شمال شرق سوریه و مبادرت این کشور به تقویت پایگاه های خود در این منطقه ثروتمند، باقی ماندن گروه های مسلح در ادلب و لو خوش خیم که در واقع هر یک نمایندگی کشور خاصی را در سوریه بر عهده دارند پس از ۱۵ نوامبر و بلاخره تلاش کشورهای دیروز دشمن و امروز سهم خواه در دوران بازسازی سوریه از دیگر دلایلی است که رسیدن جمهوری سوریه به آرامش کامل را با اما و اگرهای جدی مواجه می کند. بدیهی است اگر حتی هیچ یک از این مسائل هم به فرض محال موجود نبود آنگاه تحقیر تاریخی غرب، آمریکا و دولت های مرتجع منطقه در تحمیل جنگی هفت ساله و البته شکست خورده بر سوریه کافی بود تا نتوان پایانی برای این عقده هفت ساله متصور نشد. واقعیت آن است که جبران تلخی طعم این شکست مهم ترین دلیل ادامه دشمنی ها علیه سوریه در روزها، هفته ها ،ماه ها و حتی سال های آینده خواهد بود.
ابورضا صالح