نامه مهم عبدالمهدی به مقتدی صدر

العالم – عراق

عادل عبدالمهدی در این نامه نوشت: از اینجانب خواسته بودید که به مجلس نمایندگان بروم و از آنجا برگزاری انتخابات زودهنگام زیر نظر سازمان ملل متحد و کمیساریای جدید انتخابات را اعلام کنم. اینجانب ضمن تشکر از حضرتعالی، معتقدم که هر رهبر یا هر شهروند حق دارد از نخست وزیر آنچه را که مصلحت ملی می داند، درخواست کند به ویژه که این پیشنهاد یکی از راههای برون رفت از بحران کشور است.

نتایج چنین انتخاباتی سرنوشت ساز خواهد بود و می تواند به تشکیل دولت اکثریت سیاسی منتهی شود که از حمایت پارلمان برخوردار باشد. تظاهرات و حرکت مردمی اخیر نیز می تواند به مشارکت گسترده جوانان در انتخابات آتی و ایجاد تعدیلات در قانون اساسی و انجام اصلاحات برای تغییر کامل فضای سیاسی کشور و سازماندهی مجدد آن گروه از نیروهای سیاسی منتهی شود که دارای طرحی برای آینده هستند.

اقدامهایی وجود دارد که اینجانب می توانم انجام دهم اما کارهایی نیز هست که طرفهای دیگر باید آن را انجام دهند، همچنین ملاحظاتی درباره انتخاب بهترین راه برون رفت از بحران فعلی در کشور مطرح است.
رفتن نخست وزیر به پارلمان برای اعلام انتخابات زودهنگام جهت تحقق این اهداف کافی نیست بلکه بندهایی از قانون اساسی (ماده 64) وجود دارد که نخست وزیر باید به آن متعهد باشد.

انتخابات زودهنگام نیازمند موافقت رییس جمهور با درخواست نخست وزیر درباره انحلال پارلمان و دعوت به برگزاری انتخابات زودهنگام در مدت 60 روز است که فقط در صورت رای مجلس نمایندگان به انحلال مجلس با اکثریت مطلق اعضاء یعنی 165 نفر تحقق خواهد یافت که در این صورت دولت مستعفی تلقی خواهد شد و به دولت سرپرست برای راه انداختن امورو روزمره تبدیل خواهد شد یا اینکه بر اساس ماده 64 یک سوم اعضای مجلس نمایندگان یعنی 110 نفر درخواست انحلال پارلمان را مطرح کنند، لذا در صورتیکه مجلس نمایندگان با اکثریت مطلق آراء به این طرح رای دهد انتخابات جدید پارلمان باید ظرف مدت 60 روز برگزار شود که در این صورت حکومت مستعفی تلقی شده و به دولت سرپرست برای کارهای روزمره تبدیل خواهد شد.

همانطور که در نامه قبلی خدمت حضرتعالی عرض کردم برخی ملاحظات در این زمینه وجود دارد؛ در صورتیکه هدف انتخابات تغییر دولت باشد، راه کوتاهتری نیز هست و آن اینکه حضرتعالی با آقای العامری برای تشکیل دولت جدید توافق کنید، در این صورت نخست وزیر می تواند استعفا دهد و دولت جدید در مدت چند روز عهده دار مسئولیت‌های دولت جدید شود که به نظر من فراکسیون‌های سیاسی به طور گسترده در این زمینه همکاری خواهند کرد، اما موضوع آن است که سرنوشت انتخابات زودهنگام نامشخص است، اول آنکه چه زمان برگزار خواهد شد؟ دوم آنکه آیا بر سر تمام شروط آن توافق خواهد شد؟ سوم آنکه آیا نتایج آن سرنوشت ساز خواهد بود؟ و مسائل دیگری که ما را در برابر علامتهای سوال بزرگی قرار می دهد.

تبدیل دولت به دولت سرپرست برای انجام امور روزمره به معنی عدم تصویب بودجه و توقف سریع اجرای پروژه های جدید و قوانینی است که هدف از آن انجام اصلاحات، ایجاد فرصتهای شغلی، تشویق سرمایه گذاری و فعالیت‌های جدید است، که به همین دلیل باید پرسید، انحلال پارلمان یا ایجاد کمیساری جدید انتخابات عراق چقدر به طول خواهد انجامید؟ همچنین سرمایه گذاران به خاطر حوادث خونین کشور و اوضاع ناپایدار از کشور خواهند گریخت، علاوه بر آنکه دولت وظایفی در زمینه حفظ نظم و اجرای قانون دارد که باید به آنان عمل کند.

اینجانب در سخنرانی اخیر خود گفتم که احزاب سیاسی، اوضاع کشور را درک نکرده و آنگونه که باید و شاید به وظایف خود عمل نکردند، حتی دولت نیز به وظایفش عمل نکرد، همین مساله باعث شد که مردم برای بیان مشکلاتشان و ابراز عقیده به خیابان بیایند اما مساله آن است که آزادی و حقوق بر اساس اجتهاد شخصی تضمین نمی شود، بلکه صندوق های رای بهترین راه تضمین آزادی و حقوق و ابراز عقیده مردم است اما به شرط آنکه زمینه لازم برای برگزاری انتخاباتی سالم فراهم شود تا نتایج انتخابات مطابق با نظر مردم باشد.

صندوقهای رای بهترین راه حل مشکلات در نظامهای دمکراتیک است اما اینکه یک فرد یا حزب، قدرت را به طور انحصاری در اختیار خود داشته باشد و بخواهد اراده اش را به مردم تحمیل کند، یا اینکه چند فرد نقابدار درب‌های یک دانشگاه را ببندند و پلاکاردی بر روی آن قرار دهند که در آن نوشته شده است : "به نام مردم بسته شده است" یا اینکه مدیر یک مدرسه، نوجوانان را به نام حمایت مردمی از تظاهرکنندگان به خیابان بیاورد این نوعی انحراف و انحصار طلبی و رفتاری است که در قوانین الهی و بشری برای آن مجازات‌هایی لحاظ شده و چنین رفتارهایی، مردمی نیست.

عادل عبدالمهدی در پایان این نامه نوشت: جوانان با تجربه شخصی شان خواهند آموخت که راه درست برای آینده کشور را ترسیم کنند، لذا وظیفه ما سرکوب آنان نیست بلکه احترام به آنان، شنیدن خواسته هایشان و کمک به آنان با تمام امکانات است، آنان روزی مسئولیتها را عهده دار خواهند شد لذا از خداوند متعال می خواهم که این جوانان از ما درس گرفته و اشتباهاتمان را مجددا تکرار نکنند.