العالم - در گوشی
برخی رسانه ها خبری را منتشر کرده اند با این مضمون که یک فروند هواپیمای اماراتی حامل سه تن از مقامات عالی رتبه، در بخش نظامی فرودگاه خرطوم به زمین نشسته است؛ این مقامات قرار است درباره امکان اعزام نظامیان سودانی به لیبی برای جنگ در کنار حفتر علیه دولت وفاق، بحث و رایزنی کنند.
چند روز پیش از انتشار این خبر، سازمان جاسوسی ترکیه از اعزام شمار دیگری از عناصر مسلح سوریه به لیبی برای جنگ در کنار دولت وفاق خبر داده بود؛ به گفته برخی منابع خبری، این سازمان برخی گروه های مسلح وابسته به تشکیلات "ارتش آزاد" را برای نام نویسی در فهرست اعزام به لیبی تحریک کرده است.
با این حساب بر اساس خبرهای تأییدنشده، جمعا 2200 سوری به لیبی اعزام شده اند.
اکنون این سئوالات مطرح است که کسانی که به لیبی اعزام می شوند اعم از سوری ها و سودانی ها یا هر کس دیگر، چه سرنوشتی در انتظارشان است؟
چرا به جنگی فرستاده می شوند که هیچ ربطی به آنها ندارد؟
چرا باید اتباع سوریه و سودان به خاطر دیگران کشته شوند؟
چرا باید اموال و ثروت مسلمانان چه در امارات یا ترکیه یا هر کشور دیگری صرف این قبیل جنگ ها شود؟
آنهم در شرایطی که بسیاری طرح ها و پروژه های عمرانی در جهان اسلام نیاز به سرمایه گذاری دارند. حال بگذریم از اینکه این کار باعث طولانی تر شدن بحران لیبی و تشدید رنج ملتی می شود که هر روز شاهد غارت نفت و دارایی هایش است بدون اینکه خود، استفاده ای از آن ببرد.
با نگاهی به پرونده منافع کشورهای اروپایی در لیبی، پاسخ همه این سئوال ها را پیدا می کنیم؛ همانطور که می دانیم ایتالیا برای کسب بیشترین سهم از قراردادهای نفتی و حفاری آنهم با همکاری شرکت های آمریکایی، انگلیسی، آلمانی و روس، با فرانسه رقابت دارد.
از سوی دیگر شرکت های روسی و چینی هم برای کسب قراردادهای حفاری با یکدیگر رقابت می کنند. شرکت های "بی پی" انگلیسی و "سی ان بی سی" چینی و "فرنتال شل" آلمانی و "مارتن اویل" آمریکایی برای کسب بیشترین سهم ممکن از نفت لیبی با هم در رقابت هستند.
بنابراین هدف از تمام درگیری های جاری در لیبی نه تأمین منافع ملت این کشور است و نه تحقق زندگی بهتر برای آنها. بلکه تلاشی است برای کسب بیشترین سود و سهم از ثروت های لیبی. نه سوری ها منافعی در این جنگ دارند و نه سودانی ها. آنها فقط هیزم آتشی هستند که کشورهای دیگر بر سر تقسیم ثروت های لیبی به پا کرده اند.