العالم _ فلسطین
فارس الصرفندي خبرنگار شبکه العالم در قدس اشغالی در تحلیلی درباره برگزاری مراسم راهپیمایی پرچم صهیونیست ها نوشت: یکی از صحنه‌های بارز در انتفاضه نخست فلسطین بین سال های 1987 تا 1991، برافراشتن پرچم فلسطین بر فراز دانشگاه ها، خانه ها، محله‌ها و تیرهای برق بود و چه بسیار فلسطینیانی که در حال تلاش برای برافراشتن پرچم فلسطین بالای تیرهای برق جان سپردند، یا بر اثر برق گرفتگی یا بر اثر گلوله تک تیراندازان اسرائیلی که برافراشته شدن پرچم فلسطین را برای موجودیت خود و رژیمشان خطرناک می دیدند.
نبرد پرچم نبردی جدید بین فلسطینیان و اسرائیلی ها نیست بلکه به دهه ها قبل باز می گردد با این حال تفاوت بزرگی بین پرچمی وجود دارد که با وجود خطر مرگ و قتل و جنگ و گلوله ای که صاحبِ آن را تهدید می کند، برافراشته می شود و پرچمی که میان محافظت هزاران نظامیِ تا بن دندان مسلح برافراشته می شود، درست همانند اتفاقی که یکشنبه گذشته در قدس اشغالی در مراسم موسوم به راهپیمایی پرچم رخ داد.
چنین مراسمی نه تنها پیروزی اشغالگران نبود بلکه شکستی فضیحت بار بود که اگر پیامی در بر داشته باشد، این است که بیگانگان هرچند اقدامات گوناگون انجام دهند و تلاش کنند واقعیت را تغییر دهند، رفتنی هستند زیرا پرچم را در حالی بالا می برند که دستانشان می لزرد، هرچند تحت محافظت نیرویی سراپا مسلح قرار دارند.
شهرک نشینانی که پرچم رژیم صهیونیستی را در قدس برافراشتند و در صحن باب العامود پایکوبی کردند و رقصیدند، دست و پایی لرزان و سست داشتند که با ترس و وحشت، شعار «مرگ بر عرب» سر می دادند و چنین رقص و پایکوبی نشان پیروزی نیست.
این در حالی است که اشعالگرانِ دزد همواره احساس می کنند که قربانیانشان روزی حق خود را از هر طریق ممکن باز خواهند ستاند و اجازه نخواهند داد حقیقت وارونه نشان داده شود و بدون شک اشغالگران را مجازات خواهند کرد.
اینکه شهرک نشینان صهیونیست توانستند با حمایت هزاران نیروی مسلح ارتش و پلیس مراسم راهپیمایی پرچم را برگرار کنند، چندان مهم نیست بلکه حاشیه ها و اتفاقاتی که هم زمان با این مراسم رخ داد، مهم است.
هدف رژیم صهیونیستی این بود که در برابر فلسطینیان بی سلاح خودی نشان دهد و انگیزه جوانان فلسطینی را برای برافراشتن پرچم کشورشان در برابر بیگانگان، در آنان بکُشد، رژیمی که می داند زمان به نفع آن نیست و دشمنی اش در حد جنون است و این در حالی است که امروزه جوان فلسطینی هیبت پوشالی دستگاه های نظامی و امنیتی این رژیم را می شکند، جوانی که با ایمان به آرمان خود یعنی آرمان فلسطین، سلاح در دست می گیرد و در خیابان های تل آویو با آرامش تمام راه می رود و به کسانی شلیک می کند که به پدران و برادرانش شلیک کرده اند.
رژیم اشغالگر هیچ دستاوردی از مراسم راهپیمایی پرچم نداشت جز اینکه اثبات کرد که همچنان اشغالگر باقی خواهد ماند و این ننگ هیچگاه از آن زدوده نخواهد شد هرچند تلاش کند خود را گونه دیگری نشان دهد.
در همین حال پایتختی که رژیم اشغالگر آن را پایخت یکپارچه می خواند، یکپارچه است اما نه برای اشغالگران بلکه برای مردانی که عده ای از آنان در مسجد الاقصی در محاصره بودند و عده ای دیگر در بازداشت زیرا از حق هزاران ساله خود که غصب شده است، دفاع کرده اند.