العالم ـ زلال قرآن
در قرآن کریم لفظ «ربّ » گاهی به صورت مقید به انسانها هم نسبت داده شده است.
بطورمثال درآیات زیر:
1– آیه 42 سوره مبارکه یوسف:
« وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ فَأَنْسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ»
ترجمه: (آن گاه از رفیقی که اهل نجاتش یافت درخواست کرد که مرا نزد خواجه خود یاد کن (باشد که چون بی‌تقصیرم بیند از زندانم برهاند) اما شیطان از خاطر آن یار زندانی برد که یوسف را نزد خواجه اش یاد کند، بدین سبب در زندان چندین سال محبوس بماند).
2– آیه 39 سوره مبارکه یوسف:
«يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّـهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ»
ترجمه: (ای دو رفیق زندان من، آیا خدایان متفرق (بی‌حقیقت مانند بتان و فراعنه و غیره) بهترند یا خدای یکتای قاهر و غالب).
که منظوراز«ربّ» رئیس و یا خدایان دروغین است.