العالم _ زلال قرآن
سعادتمند حقیقی کسی است که با تمام وجود و با اغتنام فرصت کوتاه عمر دنیائی خود بکوشد:
اولاً – با کسب علوم و معارف حقه الهیه و تقویت قوای عقلی ونورانیت دل وبا شهود قلبی و باور یقینی نسبت به حقایق عالم و حقیقت الحقایق (ذات اقدس الهی)، راه بسیار طولانی، پرفراز و نشیب و پر خوف و خطر کمال خویش را که از «اسفل سافلین» مذکور در آیه 5 سوره مبارکه تین:
« لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ . ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ»
ترجمه: (که ما انسان را درنیکوترین صورت (درمراتب وجود) بیافریدیم. سپس (به کیفر کفر وگناهش) به اسفل سافلین (جهنم و پست‌ترین رتبه امکان) برگردانیدیم).
که ظلمانی ترین مراتب جهان هستی است و با هبوط وسقوط آدمی درآن، تمام حقایق عالم براومستورومحجوب شده واورا به انکارحاصل ازجهل وگمراهی مبتلا کرده، آغازمی شود و باید تا«اعلی علیین» و پیشگاه باعظمت و قدس الهی ادامه پیدا کند را طی کند، و کاروان وجود خویش را از حجاب های ظلمانیه و نورانیه به سلامت عبور دهد و تا وصول به مقام قرب و لقاء الهی پیش ببرد و اعتلا بخشد.
ثانیا ً– از آنجا که، بطورقطع ویقین هرانسانی در انتهای راه کمال باید به فطرت پاک الهی خویش برگردد، و این امرجز با خلوص و طهارت قلب از هر نوع آلودگی (عقاید باطله و گناهان و معاصی) ممکن نیست، لذا اگر این پاکی و طهارت به اراده و اختیارخودِ انسان درطول زندگی دنیائی حاصل شد که شد، و اگر نشد در اثر عذاب های آخرتی به اجباروالزام حاصل خواهد گردید.