العالم ـ زلال قرآن
«وجه» درلغت بمعنی صورت وچهره است، و وقتی در مورد انسان ها بکار رود، منظور همان چیزی است که در مواجهه دو نفر در مقابل یکدیگر قرارمی گیرد، و وقتی در مورد خداوند سبحان بکار رود منظور ذات اقدس الهی است، در بعضی آیات قرآن کریم مثل آیه 79 سوره مبارکه انعام:
« إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ»
ترجمه: (من با ایمان خالص روی به سوی خدایی آوردم که آفریننده آسمانها و زمین است و من هرگز ازمشرکان نیستم).
غرض از«وَجَّهتُ» مذکور در این آیه ( 79سوره انعام)، و «بَلی مَن اَسلِم وَجهَه لله» مذکوردرآیه 112 سوره بقره، که هر دو در مورد انسان بکار رفته، این است که، انسان وقتی (به هنگام نماز و غیره) در مقابل خداوند سبحان قرارمی گیرد، باید هم روی ظاهر (چهره) و هم روی باطن (روی دل) که اشرف قسمت های ظاهری و باطنی خویش است را بسوی خدا کرده و با تمام وجود (با اخلاص و توجه و حضور قلب تمام) رو به سوی ذات اقدس الهی آورد.