نسل بیدار مقاومت؛ روایتگرانی از دل آوار و امید

العالم - حقیقت بدون مرز

جوانان امروز مقاومت، از غزه تا بیروت، از تهران تا پاریس، دیگر در انتظار روایت‌های رسمی نمی‌مانند. آنان خود روایت را می‌سازند. در چادرهای سفید غزه، میان دود و صدای پهپادها، دخترانی می‌نویسند، پسرانی فیلم می‌گیرند و کودکان درس می‌خوانند تا فردا را بسازند. این نسل در دل ویرانی، زندگی را معنا می‌کند، زیرا دریافته است که امید، مهم‌ترین سنگر مقاومت انسانی است.

در لبنان، در کوچه‌های جنوب، خبرنگاران جوان با دوربین‌های ساده و ایمانی سترگ، نبض جهان را ثبت می‌کنند. در ایران، دانشجویانی هستند که در میان تردید و پرسش، قلم را به‌سان سلاحی بیدار در دست گرفته‌اند و از حقیقت دفاع می‌کنند. و در غرب، در دانشگاه‌هایی که خود را «مهد آزادی» می‌خوانند، جوانانی به پای عدالت ایستاده‌اند؛ جوانانی که حاضر شدند بورسیه‌های تحصیلی خود را از دست بدهند، اما وجدان خود را نفروشند. آنان آموخته‌اند که حقیقت، هرچند تبعید شود، خاموش نمی‌شود.

این نسل مرز نمی‌شناسد. جوان لبنانی که صدای محاصره را روایت می‌کند، با دانشجوی فرانسوی که در کلاس فلسفه از رنج مردم غزه می‌گوید، در یک جبهه ایستاده‌اند؛ جبهه‌ای که سلاح آن قلم است و سنگرش آگاهی. آنان از سیاست‌زدگی و شعار فاصله گرفته‌اند و با زبانی انسانی سخن می‌گویند: زبان عدالت، کرامت و وجدان.

در این عصر بی‌ثبات که حقیقت در بازار رسانه‌ها خرید و فروش می‌شود، این نسل از تماشاگر بودن عبور کرده و به خالق روایت تبدیل شده است. آنان دیگر صرفاً واکنش نشان نمی‌دهند؛ می‌سازند. از هر تصویر، سندی از انسانیت خلق می‌کنند و از هر جمله، تیرهایی در برابر فراموشی می‌افکنند. آنان حافظه جمعی ملت‌های خود را با دستانی خالی اما دلی پر از یقین زنده نگه می‌دارند؛ حافظه‌ای که هیچ قدرتی توان مصادره آن را ندارد.

نمونه‌های ملموس این قدرت رسانه‌ای و مقاومت آشکار است:

در غزه، گروهی از دانشجویان با تلفن‌های همراه خود رویدادهای روزانه را مستند می‌کنند و از محاصره و محدودیت‌ها روایت می‌سازند.

در لبنان، جوانان با تولید و انتشار ویدیوهای کوتاه، فشارهای سیاسی و اجتماعی را در شبکه‌های مجازی بازتاب می‌دهند و صدای اقشار آسیب‌پذیر را جهانی می‌کنند.

در اروپا، دانشجویان عرب و غیرعرب، مسلمان و غیرمسلمان، با خطر از دست دادن بورسیه تحصیلی، در سخنرانی‌ها و فعالیت‌های دانشگاهی خود و در تجمع‌های خیابانی، بحران‌های غزه و مقاومت فلسطین را نقد می‌کنند.

در ایران، دانشجویان و خبرنگاران جوان با تولید محتوا و گزارش‌های تصویری مستقل، ضمن رعایت چارچوب قانونی، به بازتاب صدای مقاومت و حقوق انسانی می‌پردازند.

این نسل از محدودیت و سانسور نهراسیده است. در نبود آزادی رسمی، آنان آزادی دیجیتال را اختراع کرده و صدایشان را از دل آوار و ظلم به تصویر تبدیل کرده‌اند. آنان با تلفیق مهارت رسانه‌ای، آگاهی اجتماعی و شجاعت شخصی، هویتی تازه ساخته‌اند؛ هویتی که میان سنت و مدرنیته، خشم و امید، مقاومت و زندگی در نوسان است.

ویرانی برای آنان پایان نیست، آغاز است. از دل خاک و خون، آینده‌ای می‌سازند که پایه‌هایش بر آگاهی و ایمان استوار است. در نگاهشان خستگی نیست؛ روشنی است. در لبخندشان تسلیم نیست؛ امید است. و در صدایشان، پژواکی از کرامت انسانی طنین‌انداز است که از میان آوارها عبور می‌کند و به وجدان جهان می‌رسد.

آنان نسلی‌اند که تماشاگر نمی‌مانند. زیستن برایشان صرف بقا نیست، بلکه معناست. در جهانی که حقیقت را می‌فروشند، آنان ایمان را می‌خرند. با دستانی تهی اما روحی بلند، روایتی تازه از انسان می‌نویسند؛ روایتی که می‌گوید:

«ما هنوز زنده‌ایم، زیرا حقیقتی برای گفتن داریم و هیچ سدی توان خاموش کردن ما را ندارد.»

نویسنده: سهیلا کثیر