به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، وائل عبدالفتاح نویسنده مصری در مقاله ای در روزنامه الخلیج امارات نوشت: تنها چند ساعت پس از پایان سخنرانی مرسی موسوم به "کشف حساب"، عملیات گسترده ای با هدف کنترل بر نهادهای حساس مصر آغاز شد و در این زمینه، مرکز دولتی برگزاری کنفرانس ها، در صدر فهرست برنامه برخوردهای دولت مرسی قرار گرفت و یحیی حسین، مدیر این مرکز که از قهرمانان مبارزه با فساد فروش شرکت ها در دوره مبارک به شمار می آید، برکنار شد. پس از آن نوبت به تهدید شبکه های ماهواره ای رسید و دادستان مصر حکم دستگیری "توفیق عکاشه" مجری مشهور شبکه های تلویزیونی را که دارای لحنی مردمی است، صادر کرد تا این امر، به منزله تهدیدی برای سایر فعالان رسانه ای باشد.
به نظر می رسد مرسی با تصور اینکه با توطئه ای برای سرنگونی حکومتش و روی کار آوردن احمد شفیق مواجه است به فریادهای طرفدارانش که شعار می دادند "خشمگین شو" پاسخ داده است. نباید فراموش کرد که وی چند ماه پیش با تهدید مخالفانش گفته بود: "از خشم انسان بردبار بترسید!" مرسی گمان می کند که دستگاه قضایی از طریق کمیته عالی انتخابات و تقلب در روند برگزاری آن، رسانه ها با زمینه سازی برای روی کار آمدن شفیق و مخالفان از طریق فراهم کردن پوشش سیاسی برای بازگشت وی به قدرت، در این توطئه مشارکت دارند.
مرسی با تمام وجود به چنین توطئه ای اعتقاد دارد و اقدامات انتقام گیرانه در همه زمینه ها اتخاذ کرده است که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد: برکناری قاضی صادر کننده حکم تبرئه برای احمد شفیق در چارچوب برکناری 25 قاضی متهم به دست داشتن در تقلب در انتخابات سال 2005، اقدام به تعطیلی شبکه های ماهواره ای، صدور حکم دستگیری یک فعال رسانه ای در هنگام حضور در برنامه زنده، به کنترل درآوردن آن دسته از دستگاههای دولتی که قبلا مخالفان آن را در دست داشتند، وادار کردن دادستان کل مصر به اجرای تصمیم قدیمی اش مبنی بر دادن حق ضابط قضایی به شهروندان برای دستگیری اغتشاشگران. ناظران بر این باورند تصمیم اخیر مرسی درباره "ضابط قضایی" به منزله اعطای مجوز جنگ داخلی و قانونمند کردن وضعیت گروههای شبه نظامی وابسته به اخوان المسملین است.
مرسی دشمن خود را انتخاب و توطئه هایش را به تفصیل بیان و روش جنگ با آن را علنی کرده و در این زمینه به شراکت با نظامیان (البته در سایه حمایت های امریکا) دل بسته است. از این رو، شخصیت های پشت پرده را به چالش می طلبد و اقدام به نمایش قدرت می نماید. این در حالی است که مرسی در یک وادی است و انقلاب مصر در وادی دیگر.
احمد شفیق تنها شخصیت پشت پرده مصر نیست
مرسی در سخنرانی اخیر، گویی درصدد بود با حسنی مبارک، دیکتاتور مخلوع مصر رقابت کند؛ از ملالت آور بودن گرفته تا نگاه تنگ نظرانه به زندگی و محدود دانستن آن به افرادی که با سخنرانی اش، آنها را تهدید کرد یا از آنها خواست تسلیم شوند یا وضعیت موجود را بپذیرند و یا با شرایط معامله کنار بیایند.
مرسی درصدد است تا به مردمی که درباره توانمندی های وی تردید دارند و وی را در مسند قدرت کوچک می پندارند، اعلام کند از همه چیز اطلاع دارد. همچنین در سخنانش خطاب به طرفدارانش اعلام کرد که "من رئیس جمهور، فرمانده کل قوا و فرمانده کل نیروهای پلیس هستم" که این عبارت ها، لغزش های کلامی و نشان دهنده آن است که مرسی این احساس را که وی حاکم عملی مصر است، از دست داده است.
مرسی در سخنرانی ملالت آورش، با یادآوری هدف دیگری را از یادآوری رئیس جمهور بودنش دنبال می کرد و آن، درخواست سرسپردگی و اطاعت ارتش و پلیس آن کشور، از طریق مدح و ستایش مجانی و تهدید پنهانی بود. مرسی با این واژگان در پی آن بود تا به طرفدارانش اعلام کند که دستگاههای حکومتی نظام مبارک، همراه ما هستند و از من دفاع خواهند کرد. وی همچنین می خواهد با اعلام این عبارات، به بقایای نظام مبارک، آنها را برای تسلیم شدن در چارچوب زد و بندهای آینده تحت فشار قرار دهد.
همه این پیام ها، با هدف تضعیف تظاهرات مردم در روز 30 ژوئن صادر می شود تا آن را تنها به عنوان توطئه ای از سوی بقایای نظام مبارک مانند صفوت الشریف، زکریا عزمی و فتحی سرور که در حال حاضر خارج از زندان طُرّه به سر می برند، نشان دهند و با این ادعا، طیف گسترده احزاب و گروههای مخالف و جنبش فراگیر "نافرمانی" و جوانان فعال در آن را – که مرسی بدون اعلام علت، از آنها عذرخواهی کرد – نادیده بگیرد.
مرسی در سخنرانی اش با ذکر نامهایی در پی شخصی معرفی کردن قیام مردم علیه خودش بود، به طوری که نام افرادی مانند محمد الامین، را به عنوان اغتشاشگر رسانه ای، فوده و عاشور را به عنوان رأس گروه بسیج اغتشاشگران، مکرم محمد احمد را به عنوان اغتشاشگر در روزنامه ها و صفوت الشریف، زکریا عزمی و فتحی سرور را به عنوان ژنرال های سه گانه مبارک در فرماندهی کل این جریان ذکر کرد.
شاید بتوان گفت این تصویر ارائه شده از اعتراضات اخیر در برابر مرسی، نشان دهنده خستگی روانی وی است که خود را در قصرش و در میان هم حزبی هایش منزوی کرده و گمان می کند که به محض سربرآوردن چنین شخصیت هایی در زمینه مخالفت با وی و نظامش، با آنها می جنگد. این جنگ باعث جلوگیری از تعامل با واقعیت ها و ملزومات آن در زمینه گسترش دامنه خشم عمومی نسبت به وی و حزبش یا ارتکاب جنایات عملی از مسند ریاست جمهوری می شود. به طوری که هیچ کس حق ندارد فردی را که در محکومیت وی حکمی صادر نشده است، متهم نماید. علاوه بر این هر گاه حاکمی، یک قاضی را بدون وجود دلیل متهم به گناهی نماید، اراده اش در زمینه حکومت کردن تضعیف می شود. علاوه بر این، فرد پس از رسیدن به قدرت نباید نزاع های شخصی قدیمی با قاضی یا رقیب انتخاباتی، به عملیات انتقامی تبدیل نماید و انتظار می رود فردی که در چنین جایگاه والایی قرار می گیرد، با اندیشه ای بسیار والاتر از چنین تفکری عمل نماید و در رفتارها و تصمیماتش در زمینه عمومی، به چارچوب منصب و جایگاهش پایبند باشد.
دیکتاتور، هیچ متحد و هم پیمانی ندارد!
مرسی بار دیگر اثبات کرد که وی نماینده گروهی است که هیچ تمایلی برای توافق درباره آینده ندارد و هوس قدرت، وی را مدیریت می کند به طوری که ممکن است در این راستا همه چیز را نابود کند.
نظام مرسی و جماعت اخوان المسلمین درصدد مذاکره با هیچ احدی، جز بقایای نظام مبارک نیست و هرگاه مذاکرات به شکست انجامیده است، مرسی از اهرم چماق و هویج بهره جسته و بر این گمان بوده است که توافق با بقایای نظام مبارک (اعم از نهادها و شخصیت ها) باعث بازگرداندن اداره امور به روند معمول خود خواهد شد و تأثیر افکار عمومی و جامعه را کم خواهد کرد.
نه تنها مرسی، بلکه بقایای نظام مبارک نیز در پی چنین هدفی هستند.
مرسی در پی دستیابی به معامله ای با مدیریت خیرت الشاطر است. وی می تواند به افزایش تنش ها و مواضع غیرملایم در مقابل مخالفان با هدف به دست آوردن سرسپردگی مخالفان و تقویت سلطه بر اداره امور، ادامه دهد. اما در مقابل با موج بیشتری از خشونت ها مواجه خواهد بود. نیروهای انقلابی، در چنین وضعیتی یا دچار گسست و ضعف می شوند یا به بسیج نیروی توده های جامعه برای سرنگونی دولت به تنهایی یا به همراه همپیمانانش ادامه می دهند تا بدین وسیله به سلطه دیکتاتورهای داخلی تحت حمایت امریکا پایان دهند.