این باغ در محوطه‌ای به طول حدود 410 متر و به عرض حدود 135 متر و فرم مستطیلی آن در جهت شیب زمین و به سمت شمال غربی، در زمان شاه عباس ساخته شده‌است.
در منتهیالیه جنوب شرقی باغ، کوشکی مربع به ابعاد 22*26 متر، در دو طبقه با تزیینات گچ‌بری و کاشی‌کاری واقع شده‌است. وسط این عمارت، چشمه‌ای از دل زمین می‌جوشید که در چهار سمت توسط جوی‌هایی باغ را آبیاری می کرد.
در طبقه همکف چشمه طبیعی(مظهر آب) قرار گرفته، آب از این مظهر از 4 طرف بنا خارج شده و به کانالی که دور تا دور بنا وجود داشته، سرریز میشده است.
در گذشته به دلیل شیب زمین، سطح باغ تراسبندی شده و در امتداد محور اصلی آن، تعداد زیادی آبشارهای کوچک به وجود آمده بود، که آب با عبور از هر یک از آنها به حوضچه بعدی وارد میشده و بجز حرکت آب در محور اصلی جهت نمایش و زیبایی به مسیرهای فرعی جهت آبیاری باغها، مزارع و کشتزارهای خارج از باغ هدایت میشده است.
در امتداد محور اصلی باغ، ردیفی از درختان سرو کاشته شده بود، که در حال حاضر اثری از درختان مذکور به چشم نمیخورد.
همچنین بخشهایی از محوطه باغ که به صورت تراسبندی بود، به فضاهای مسکونی و قسمتی از آن به سازمان آب اختصاص دارد و تنها بخشی از بنای تخریب شده و قسمتی از دیوار باغ و ورودی در ضلع جنوب شرقی باقی مانده است. این باغ در سال 1352 به شماره 948 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.