العالم - گوناگون
جاده ی یونگاس (La Carretera de los Yungas) به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می شود که به بخش شمالی آن لقب جاده ی مرگ را داده اند اما حقیقتا قسمت جنوبی آن هم دست کمی از شمالی آن ندارد.
طول این جاده حدودا ۶۹ کیلومتر است و میان شهر کورویکو و شهر لاپاز، پایتخت کشور بولیوی کشیده شده و افرادی که قصد طی این مسیر را دارند باید از رشته کوه چین (chain) و کوه کوردیلرا عبور نمایند، کوهی بلند و سراسر صخره ای. بنابر سرشماری سال ۲۰۰۶ میلادی هر روز حدود ۲۰۰ الی ۳۰۰ تَن در هنگام عبور از این جاده به دلیل سقوط یا برخورد وسایل نقلیه با یکدیگر جان خود را از دست می دهند.
جاده ی یونگاس از سال ۱۹۹۵ میلادی تا به امروز لقب جاده ی مرگ و جاده ی سرنوشت (Road of fate) را از آن خود کرده که این القاب را برای اولین بار بانک توسعه ی کشورهای آمریکای لاتین (IADB) به یونگاس داد.
این جاده از معدود راه هایی است که منطقه ی یونگاس را به پایتخت متصل می کند و در مقایسه با دیگر مسیر ها بسیار کوتاه تر است اما افرادی که این جاده را برای عبور و مرور انتخاب می کنند می دانند که باید 4650 متر را صعود و  1200 متر را نیز نزولی طی کنند تا به مقصد برسند. اما این همه ی داستان نیست؛ جاده ی یونگاس کاملا بر روی کوه و صخره های غول آسا ساخته شده و اطرافش هیچ حفاظی برای جلوگیری از سقوط اتومبیل ها به قعر دره ها ندارد. این جاده علاوه بر وحشتناک و مرگبار بودنش رکورد طولانی ترین مسیر سراشیبی دنیا را هم از آن خود کرده است.
جاده ی مرگ تنها گنجایش عبور یک اتومبیل را دارد و به بیانی خودمانی تر باید یک طرفه باشد اما دو طرفه استفاده می شود و این موضوع زمانی بیشتر خودنمایی می کند که بارش باران در منطقه شروع شود و جاده لغزنده شود… در محدوده ی یونگاس اغلب بین نوامبر تا مارس (آبان تا فروردین) باران شروع به بارش می کند و درست در بین همین ماه هاست که شاهد بیشترین حوادث هم هستیم.
در این مواقع جاده گل آلود می شود و عبور و مرور سخت و دشوار، کل عرض این جاده 3.2 متر است و عبور یک ماشین از آن هم سخت می باشد حال تصور کنید که رانندگان باید در این مسیر باریک و طولانی در میان مه و باران رانندگی کنند و جان سالم هم به در برند!
منطقه ی جاده یونگاس درست در مسیر بادهای گرم و مرطوبی قرار دارد که از سوی آمازون می وزند و با خود باران های سیل آسا و مه های غلیظ را به همراه می آورند. این مه ها گاهی آن قدر سنگین و خیس هستند که راننده ها باید کاملا در جاده توقف کرده و منتظر پایان آن بمانند.
مردمان محلی برای عبور و مرور از این مسیر، قانونی وضع کرده اند، بنابراین قانون راننده ای که مسیر سراشیبی را طی می کند باید بر لبه ی بیرونی براند در این صورت اگر اتومبیلی از روبه رو ظاهر شود کنترل ماشین راحت تر است و دو راننده می توانند با هم صحبت کرده و تدبیری برای وضعیتشان بیندیشند.
مشکلات و خطرات جاده ی یونگاس تنها به فصل های پر باران محدود نمی شود؛ این جاده حتی در تابستان ها هم از پر خطرترین مسیرهای دنیاست. در تابستان ها خطر ریزش سنگ وجود دارد و هر لحظه ممکن است سنگی بر روی اتومبیل ها فرود آید و باعث خسارات مالی و جانی گردد. جالب اینجاست که هر سنگی یا فردی که از این جاده سقوط کند حداقل حدودا 600 متر به پایین می افتد و این جاده در پر ارتفاع ترین مکانش 4.69 کیلومتر از سطح دریا بالاتر است. اما یونگاس به دوچرخه سواران هم رحم نمی کند؛ بنابر آماری که در سال 1998 میلادی گرفته شد سالانه در کمترین حالت 18 دوچرخه سوار در این مسیر می میرند
دولت بولیوی مهم ترین علت رها شدن جاده یونگاس به این شکل را پر هزینه بودن پروژه ی ساخت و ساز و نوسازی این مسیر اعلام کرده است، ولی راهداری این کشور ۲ مسیر مدرن و جدید ساخته که جایگزینی برای رسیدن اهالی از  کورویکو و شهر لاپاز باشد ولی به دلیل طولانی بودن مسیر ها و شهرت این جاده هنوز هم جاده ی مرگ بولیوی فعال می باشد.منبع : karnaval