العالم - آمریکا
«پال آر. پیلار» تحلیلگر و مقام پیشین سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا (سیا) در نشریه «نشنال اینترست» به پیامدهای کنفرانس ضدایرانی ورشو و سیاست کاخ سفید در قبال ایران برای جایگاه بین المللی واشنگتن پرداخت.
پیلار با یادآوری اینکه قصد آمریکا از برگزاری کنفرانس ورشو پیوستن اروپایی ها به آمریکا در فشار علیه ایران بود، افزود: این کنفرانس در عوض به نمایش شکاف میان واشنگتن و اروپا در رویکرد دو طرف در قبال تهران تبدیل شد.
مقام پیشین سیا همچنین تاکید کرد که سیاست دشمنی حداکثری آمریکا با ایران، واشنگتن را به انزوا کشانده و تنها چند رقیب منطقه ای تهران مثل رژیم صهیونیستی، عربستان و امارات متحده عربی را به عنوان شریک برای کاخ سفید باقی گذاشته است.
پیلار تصریح کرد: این رژیم ها اهداف خود را از دشمن نشان دادن ایران دنبال می کنند؛ اهدافی که ربطی به منافع آمریکا و پیگیری صلح و ثبات در خاورمیانه ندارد.
تحلیلگر سیا همچنین افزود که به جز برخی مقاطع خاص در منطقه غرب آسیا، رژیم های اسرائیل، عربستان و امارات مسئول بیشترین حضور نظامی فرامنطقه ای در این منطقه بوده اند.
پیلار همچنین به دیدار و همنشینی برخی مقام های کشورهای عرب منطقه با بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی اشاره کرد و آن را دستاوردی برای مقام صهیونیست دانست.
وی همچنین به اظهارات مایک پنس معاون رئیس جمهوری آمریکا در کنفرانس ورشو اشاره کرد که با لحنی آمرانه از اروپایی ها خواست از برجام خارج شوند و سازوکار حمایت تجاری ایران و اروپا (اینستکس) را اقدامی نسنجیده توصیف کرد.
به نوشته پیلار، آنچه در سخنان پنس پنهان بود این است که آمریکا – نه اروپایی ها یا ایران – صریحا هم برنامه جامع اقدام مشترک و هم قطعنامه 2231 شورای امنیت که به تصویب همه اعضای این شورا رسیده بود را نقض می کند.
پنس از دولت های اروپایی می خواست که تعهدات خود را نقض کنند و مثل دولت ترامپ به شورای امنیت (سازمان ملل متحد) توهین کنند.
تحلیلگر سازمان سیا همچنین با اشاره به اظهارات شدید اللحن معاون دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا علیه سازوکار حمایت تجاری ایران و اروپا، ادامه داد: این سازوکار نشانه ای دیگر از این واقعیت است که جهان از سوء استفاده واشنگتن از برتری اقتصادی خود خسته شده و به دنبال راهی برای غلبه به این برتری یا حذف آن است.
پیلار در پایان یادداشت اینترست نوشت: اگر ابرقدرت منزوی (آمریکا) به اقداماتی مشابه آنچه علیه ایران انجام می دهد ادامه دهد، خواهد دید که قدرت های برترش بسیار سریعتر از میان می رود و به این ترتیب واشنگتن در آینده قدرت کمتری برای تحمیل اراده خود در موضوعاتی که هیچ ارتباطی به تهران ندارد، خواهد داشت.