العالم - زلال قرآن
منظور از« حب ذات و حُبّ دنیا » چیست ؟
«حُبّ ذات و حُب دنیا » که خداوند رحمان از سر لطف و رحمت خود برای به کمال رسیدن انسان آنها را در ذات و فطرت او تعبیه فرموده، تا از طریق کشش ها و گرایش هائی که برای رفع نیازهای مادی وجود آدمی ایجاد می کنند ضامن بقا و استمرار حیات او باشند.
حال اگر حُبّ ذات و حُبّ دنیا بوسیله عقل مهار شوند و در شرایط اعتدال قرارگیرند، بهترین تامین کننده شرایط کمال و عروج انسان به سوی قرب الهی خواهند بود، به همین جهت وجود آنها کاملاً لازم و ضروری است، بگونه ای که نبود آنها موجب نابودی انسان می گردد.
ولی اگر در اثر وسوسه های شیطان و نفس امّاره از حد اعتدال خارج شوند، با ایجاد دنیا گرائی و دلبستگی و وابستگی شدید به مواهب و زخارف فریبنده دنیائی، آدمی را از صراط مستقیم الهی خارج کرده و چنان به زرق و برق های فریبنده دنیای مادی مشغول می سازند که با غرور و سرمستی حاصل از کسب آنها، دچار احساس استغناء و بی نیازی از خداوند می گردد، بگونه ای که کمکم خالق و مالک و رازق خویش و تمام عالمیان یعنی خداوند تبارک و تعالی را از یاد می برد، و با پیدا کردن صفت هائی مثل: منیت و خود خواهی و خود محوری، و خودبرتربینی، دچار غفلت ازخدا می شود، و همین غفلت بصورت اصلی ترین و محکم ترین حجاب ها و بزرگ ترین موانع بین او و خدا در خواهند آمد.
استمرار این امر کار آدمی را بجائی می رساند که تمام ارزش ها و عظمت زندگی را منحصر در بُعد مادی آن ( مال وثروت، مقام وشهرت، و...) تصورمی کند و عالم معنی و خداوند عزّوجل و روز حساب و قیامت را یا فراموش می کند و یا منکِر می گردد، که این از بزرگترین گناهان کبیره است.
و از آنجا که افراد گرفتار به چنین صفاتی چیزی بجز خویشتن را برای ابراز علاقه و عشق و محبت نمی یابند، قهراً به خود پسندی و نفس پرستی و کفر( که ازگناهان کبیره است) مبتلا می شوند، و همین امر است که روز به روز آنها را به درّه سقوط و هلاک و در نهایت به جهنم سوزان گرفتار می سازد.